The dog and her honor.

Een koele dunne vlaag nevel had vandaag bezit genomen van het prachtige gebied, Ever cursed warzone en de doodse stilte die er droevig rond hing, was nu nog erger dan ooit. Dood en verderf, honden vochten het hier uit en overleefde het niet altijd. Half verminkte honden-lijven, half op gegeten door kraaien en vliegen en dat soort aasdieren. Een enkel boompje stond het veld...Er waren nu geen honden daar. Geen enkele hond leek zin te hebben om in de nevel te zijn, geen enkele...Of toch wel?

Haar poten zakte wat weg in de modderplas, waarin zij haar pad afsneed en snuivend trok ze de poten weer een voor een omhoog. Met hoge stappen baande ze verder door de bruine dikke modder, zich afvragend waarom zij dat weer op haar pad moet krijgen. Het was een flinke plas en zij had dus echt geen zin om om te lopen, tijdverspilling. Wandelen naar plekken was zie en zo al tijdverspilling, maar ach, ze kon niet verschijnselen of zo iets. De dalmatier was uit de modderplas gekomen en liep weer tevreden door, met haar prachtige bruine poten. Ahum... Ach, netheid was niet precies haar ding. Ze wist dat er honden waren die zodra ze door zo plas heen waren, zichzelf gingen wassen . Maar ook dat vond zij pure tijdsverspilling...Natuurlijk waste ze zichzelf echt wel, maar niet bij elk vlekje. Dan zou ze het trouwens druk krijgen en dan was ze nooit klaar, ze had namelijk vlekken. Maar die zaten gewoon bij haar vacht. Dat hoorde gewoon bij haar, zoals bij elke Dalmatier. De witte hond met zwarte vlekjes. De teef grijnsde even en keek het gebied rond, ondanks dat er dankzij die nevel niet zo veel te zien was... Katil, dat was haar prachtige naam, het was Turk en het betekende moordenaar of in haar geval moordenares. Ze had hem nog niet bij haar geboorte, ze had hem zelf bedacht en aan zich zelf vergeten.Eerst heette ze Ricala. Net als haar broer Spider, die heette eerst Toinie... Maar zij had zich tegen haar moeder gekeerd, toen ze achter haar force kwam en haar broer volgde haar en ontdekte dat hij ook een force had. Zij waren de enige twee van het nestje. Hun vader had ook een Force, maar ze kende hem niet. Waarom Spider zich zelf Spider heeft genoemd, dat vroeg Katil zich soms nogal eens af. Misschien omdat hij tegen een spinnenweb aanliep, toen hij een nieuwe naam wou bedenken. Ze hield van Spider, ondanks dat ze even oud waren, voelde Spider als een klein broertje. Spider was ook iets kleiner, de kleinste van het nest was hij. Dat ze slecht waren geworden lag meer in hun eigen aard. Hoewel Katil eigenlijk altijd al iets met slechtheid en pesten had gehad, ze pestte haar siblings wel eens en was brutaal. Ze was gewoon anders. Maar Toinie keek toen wat naar haar op en voelde zich veilig in haar buurt. En nu waren ze maten. Katil glimlachte even bij haar gedachte aan Spider. Spider was hier ook, maar niet zoveel meer in haar buurt...Hij begon het slecht zijn echt te leren, eigenlijk was hij het wel. Katil ging wat verder en begon wat te praten, ''Prachtig!'' zei ze, alsof ze in een tentoonstelling was, ze doelde op een half vergaan hondenlichaam. ''Wat een prachtige verzameling!'' vervolgde ze en ze liep door. Als Spider hier was was hij al lang in lachen uitgebroken... ''Ssst!'' zei Katil in haar gedachte tegen Spider. Ze miste hem...Ze had hem al een maand lang niet gebeurd zijn? Als iemand haar kleine Spidertje iets aandeed, kreeg diegene het met haar aan de stok, daar kon hij op rekenen. Ach, Spider kon best wel voor zich zelf zorgen. Katil ging zitten en eindelijk eens even die modder van haar poten te krijgen. Blegh. Vieze modder. Blij dat het er af was en minder blij met de moddersmaak in haar mond, trok de Dalmatier weer eens verder, ze wou graag in de verzameling nog een verse gedode hond vinden en een sketel, zonder vel en vlees. Dan was de verzameling compleet. Ze kon hier haar eigen verzamelplekje maken en dan alles wat dood was of iets daarvan er bij leggen. Zou Spider geweldig vinden! Katil gniffelde even, maar werd ruw verstoord door stappen in het zompige gras. Ze keek op en merkte opeens dat het minder nevelig was...Mmm. Ach, ze zal nu eens kijken wat ze gehoord had. Rustig draaide ze zich om en zag meteen het antwoord al, wat verder op zag ze in de lichte nevel een gedaante. Een andere hond. Katil zuchtte. Wat moest dat moest. En ging op de gedaante af, toen ze er vlak bij stond, zei ze opeens, ''Hallo daar!'' haar stem klonk vriendelijk, maar dat was gewoon bedrog. Katil ging zitten, ''Wat doe jij hier op deze...Dorre plek?'' in haar vragende stem was nu wel een spoor van valsheid te ontdekken. Katil kende hond in elk geval niet.

Maar dat was gewoon zo: Zij en Spider woonde ongeveer twee maandjes geleden nog ergens anders, hun vader kam hier vandaan. Toen ze weg liepen, kwamen ze toevallig hier terecht en ontdekte dat hier nog meer honden met forces waren. Nu woonden zij ook hier en Katil vond dat prima. Ze richtte haar bijna volle aandacht op de hond. Hopelijk een goedzakje.

(Judas is welcome)

Code:

|| Judas || Dit was het, dit moest het zijn. Dit gebied moest wel voor rotte wezens zoals Judas geschapen zijn, alles was perfect. De lucht de omgeving, de sfeer. Alles donker en duister. Perfect voor hem waarschijnlijk andere die hem voor waren geweest. Maar Judas was niet bang om deze plek als terretorium te gaan beschikken, hij hief zodoende zij poot op bij een boom en liet zo zijn geur achter als teken dat hij hier was geweest en waarschijnlijk nog in de buurt was. Nadat liep hij verder, hielt zijn neus laag bij de grond om zekere te zijn van enige geuren. Na een tijdje op vaste grond te hebben gelopen, liep de grond over in natte vochtige aarde oftwel modder. Judas liet zonder enige twijfel gewoon door zonder moeite, zijn poten in de modder maakte een soppig geluid. Na een tijdje irritant. Judas bleef lopen totdat vaste grond weer in zicht kwam, daar moest hij zijn. Maar een grote boom sperde hem de weg, hij kon er om heen lopen maar dan moest hij een geheel andere weg nemen. En daar had hij niet bepaald heel veel behoefte aan. Judas hielt stil keek de boom aan die plots in beweging kwam, de takken kraakte evenals de boomstam. Toen de boom in de lucht hing, schoten Judas zijn ogen naar links waar de boom vervolgens naartoe vloog en daar met een harde doffe klap op de grond viel in en splinters eindigde. Het was dus duidelijk dat Judas erg was gevorderd in zijn Force, eerst kon hij amper een steen in beweging brengen maar nu hele bomen die hij met wortel en al uit de grond kon trekken. Judas zou wel weten weten wat zijn Force nog meer kon optillen. Nog zwaardere dingen. Judas liep dus verder, eenmaal bij vaste grond liep hij verder totdat hij een stem hoorde. Hij had geen ander opgemerkt, en was dus ook ligt geiriteerd dat zijn reis werd verstoort. 'Hallo daar!' Klonk er, en alleen aan die stem al kon hij zich dood ergeren. Het liefst maakte hij rechts omkeert, maar daar was het te laat voor. Judas begroette de zwart met wit gestippelde teef niet, hij keek haar alleen maar aan met zijn Haunting eyes. Judas had echt gruwelijk enge ogen, hij had helder blauw witte ogen met daar omheen een donkere zwarte rand. Dat maakte zijn blik aanstaanjagend. De teef vroeg wat, en Judas bleef haar alleen maar aankijken. Vervolgens trok hij zijn lip iets op waarbij zijn tanden zichtbaar waren 'Ronddwalen' Zijn woorden kil en koel. Hij had immers weinig te zeggen. Zijn helder blauwe kijkers bleven gegraveerd in die van de teef staan kijken, afwachtend.

De witte hond staarde haar eerst alleen even aan en even had ze het gevoel dat die doof was, tot hij zijn zwarte lip optrok en in een ruk, 'Ronddwalen' zei. Hij had een kille stem, geen goedzakje dus. Maar een Bad was ook goed. Alleen leek deze Bad geen zin te hebben in een gezellig plek, de hond bleef maar in haar ogen kijken. ''Oh. Mooi'' zei ze net zo koel, ze plofte neer op de natte grond en vervolgde maar iets, ''Mooie plek'' haar stem was nu meer neutraal, ze keek terug in zijn ogen. Hoe zou ze hier ooit een gesprek mee krijgen? De nevel ging steeds meer weg en Katil fronste even, ''Mmm. Waarop gaat nevel altijd op de beste momenten weer weg'' zei ze. De Dalmatier richtte haar kop even op en staarde wat over de andere hond heen. ''Ik ben Katil. Turks voor moordenaar of moordenares'' stelde ze zich zelf maar voor, ''Enne, jij bent?'' haar stem klonk vragend, maar ook was bazig. De hond was ouder, ongeveer vijf jaar was hij, en zij was 3,5 jaar. Maar ze liet zich niet door leeftijd leiden. Maar door kracht. Leeftijd maakt niks uit in deze wereld, in haar wereld dan. Wat betreft de andere werelden van de andere honden, daarvan wist ze niks af. Katil grijnsde even vals, alles was prefect in haar wereld. Jammer dat Spider en niet was, ze wou hem graag tegen over deze hond zien. Misschien kwam hij zo dadelijk nog een keer aanwaggelen.

(Kort)

'Oke, stoer' waren de droge woorden van de andere hond, hij stelde zich zelf niet voor...Oké, dat gaf niet. Ze kwam wel achter zijn naam, ooit. Zo te zien had deze hond niet veel zin ergens in, hij zag er wat sloompjes uit. Opeens ging de hond zitten, oké dan? De twee nu (Katil is groter als ze zit) bijna even grote honden konden elkaar nu echt in de ogen kijken, maar de witte hond keek naar de grond, nadenkend en toen stond hij weer op. Katil volgde hem en keek zover dat lukte hem aan, 'Is er nog iets? Want zoniet dan kan ik beter verder trekken'klonk er zuur uit de bek van de witte hond. Katil grijnsde even, ''Behalve dat ik nog steeds je naam niet weet, niet veel meer'' de Dalmatier ging achter de hond staan en praatte verder, ''Ik vond het wel gezellig...'' in haar stem was een toon van 'dit meen ik niet echt' te horen, maar toch liet ze de hond niet verder gaan. Katil zuchtte eens diep, ''Tja, soms krijg je dat wel eens'' mompelde ze, wat ze er mee bedoelde was onduidelijk. Opeens bedacht ze iets, ze ging weer voor de hond staan, ''Heb jij een Force?'' kwam er benieuwd uit, ze had weer een vraag bedacht. Rustig en bedaard rolde Katil op haar rug en keek omhoog, naar de hond. ''Ik in elk geval wel'' mompelde ze wat, iets zei haar dat ze zo dadelijk kon laten zien wat haar Force was. Ze wist niet precies wat. Maar ze zag het wel.

(Kort)