No, I don't want to ~

D Y L A N

Het verlaten treinstation was één van Vegas' favoriete plekjes in heel Boundless, op haar fontein na. 's Zomers was de fontein een fantastische plek om af te koelen, maar het plein zat er vol met vieze mensen en andere honden leken ook erg te worden aangetrokken door het "magische water", waardoor Vegas steeds vaker haar plekje bij de fontein moest verdedigen. Maar hier bij het treinstation kwam bijna nooit iemand. Het was er stil, rustig, en er waren oude, vervallen treinwagons waarin je kon liggen. De schaduw zou voor koelte zorgen, en de rust was er bijna overweldigend. Af en toe kwam er nog een trein langs, maar die stopte niet bij het station. Vegas kon niet geloven dat dit ooit een bruisende plek moest zijn geweest waar mensen gehaast in en uit treinen sprongen, een plek waar honderden koffers en kinderen kwijt raakten door de enorme massa, waar oude mannetjes driftig op fluitjes floten om aan te geven dat de trein op het punt stond te vertrekken. Nee, het was nu alles behalve dat. Vegas had nooit meegemaakt dat het zo levendig was hier, maar ze had het zich laten vertellen. Gelukkig had het station zijn gouden tijd wel gehad, en was het nu oud, vervallen en verlaten. Perfect dus om even te ontspannen aan de stadse drukte, zonder je al te ver van alle voedselbronnen te verwijderen.
Vandaag was het teefje de drukte helemaal zat, en dus had ze besloten om het treinstation weer eens een bezoekje te brengen. Ze koos er een grote, beschutte treinwagon uit en nestelde zich in een stoffig hoekje. Het roestige ijzer voelde koel aan. Misschien was dit nog wel beter dan de verkoeling van de fontein. Het beste van alles was dat Vegas voor het eerst in een hele tijd eindelijk de rust had gevonden die ze nodig had om haar drukke leven even op een rijtje te kunnen zetten. Ze had in een korte tijd veel honden ontmoet. Aparte honden als Lawrence, dat stomme liegbeest, of de brutale Dyggur. Ook had ze haar broer na zowat een jaar weer ontmoet, wat een erg onwennige ontmoeting was geweest. Vegas had op het punt gestaan haar idiote verleden achter zich te laten, tot Judas ineens voor haar neus verscheen. Nu bleek ze ook nog een stiefzusje te hebben, of zoiets. Door de verwarring had het teefje niet goed geluisterd naar wat er allemaal gezegd was, waardoor de ontmoeting eerder een vage vlek was in haar gedachten.
Maar er waren ook positieve dingen gebeurd. Ze had besloten zich aan te sluiten bij een Pack om een beetje houvast in haar leven te kunnen vinden. Ze hoopte dat ze op the Outlanders kon vertrouwen, dat ze misschien vrienden konden worden, want dat was wel iets wat ze al een hele tijd niet meer gehad had. Ze claimde altijd dat ze het prima redde in haar eentje, maar als ze er zo over nadacht, leefde ze heel eenzaam en afgezonderd van anderen. Vegas zorgde er altijd voor dat anderen niet te dicht bij haar in de buurt konden komen, maar waarom wist ze eigenlijk niet. Misschien was het een beetje opgenomen door haar instinkt, het afstoten van contact. Nadat ze haar familie had verlaten, durfde ze niemand meer onder ogen te komen, dus moest ze dit ook op allerlei manieren zien te vermijden. Nu wist ze nog steeds niet of ze wel klaar was voor contact met anderen, en of ze daar überhaupt wel zin in had.
Plots schrok Vegas op uit haar gedachten bij het horen van een geluid dat niet door Moeder Natuur zelf gemaakt leek te zijn. Al die tijd had ze vogeltjes horen fluiten en blaadjes horen ritselen in het lichte briesje, en dit geluid verbrak de cirkel van rustgevende geluiden. Het teefje probeerde haar neusgaten zo goed mogelijk te vullen met de geuren van binnen- en buitenaf, zodat ze er achter kon komen wie of wat het geluid had gemaakt. Het eerste wat ze rook was de muffige geur van de wagon, gemengd met een zwakke geur van groen, wat waarschijnlijk het onkruid was wat tussen allerlei kieren de wagon binnen drong.
Met een piep sprong Vegas overeind toen ze een ongewenste geur analyseerde. Een andere hond. Damn, moest dat echt nu?

Bijzonder zacht plaatste de Duitse Herder zijn rechter voorpoot op de grond. De aarde voelde warm onder zijn poten aan. Hij leek hierdoor verward te zijn, aangezien hij stil bleef staan en met zijn wazige ogen naar zijn poot bleef staren. Zo bleef hij enkele tellen staan, zonder enige teken van emoties in zijn gezicht, voor hij zijn kop ophief en verder liep.

Dylan’s ogen draaiden rond in hun kassen, de omgeving goed in zich op nemend. De warmte contrasteerde enorm met de witte deken van sneeuw die op de aardbodem was neergelegd. Hij was er echter niet door verbaasd. De sneeuw bestond niet echt: het was slechts een illusie die hij had gecreëerd om zich te kalmeren. Dit verklaarde ook de glazige blik in zijn ogen. Dit was altijd een bijwerking van zijn Force, en een logische ook. Zijn zicht werd immers bewerkt door de illusies. Het idee dat hij omringd werd door sneeuw, koelde zijn lichaam af. Zelfs al kon hij het niet onder zijn poten voelen.

Zijn omgeving scheen te veranderen. Waar het zojuist nog vol met besneeuwde bomen stond, was nu een verlaten treinstel te vinden. Dylan dacht er even over om om te keren en terug te gaan richting het beboste gebied, maar besloot toch door te gaan. Hij dwaalde nog niet zo lang rond in dit gebied en het kon vast geen kwaad om nieuwe stukken te ontdekken. Zelfs niet als het voormalig mensengebied was. Tenminste, Dylan gokte dat dit niet meer actief door de mensen werd gebruikt. Anders had hij vast al wel wat mensen gezien. Nu zag hij alleen de verlaten wagons. Hij besloot ze van dichter bij te bekijken en trippelde op een drafje tussen de angstaanjagende cabines door.

Bedekt met sneeuw zagen de treinwagons er nog best vreedzaam uit. Dylan kon echter niet om het idee heen dat ze door de mensen waren gemaakt. Hij verafschuwde mensen, weliswaar niet zo erg dat hij achter ze aan joeg en ze pijn deed, maar genoeg om een afkeer te hebben voor alles wat hun vreemde poten hadden aangeraakt. Het enige waar hij de mensen echt dankbaar voor was, was de muziek die ze maakten. Het had zijn ogen geopend voor de wonderen van de natuur die voor hem nog onbekend waren geweest. Ze hadden hem als het ware leren zingen, zonder echt contact natuurlijk. Puur omdat Dylan zich verstopte rond de huizen die ze hadden gebouwd en luisterde naar de vreemde klanken van hun stemmen. Wanneer hij alleen was, imiteerde hij ze, in zijn eigen taal natuurlijk. En als hij weer neigde de moed in zijn missie te verliezen, luisterde hij naar de muziek van de natuur zelve, en kreeg hij weer nieuwe kracht om door te gaan.
De geluiden van Moeder Natuur waren meestal al betoverend genoeg, maar als hij toch nog een extra sprankje hoop nodig had, zocht hij mensen op. Het was lang geleden dat hij dat voor het laatst had gedaan en hij hoopte het voorlopig ook nog niet weer te hoeven doen. Hij was nu te ver weg van de mensen waar hij normaalgesproken naartoe ging en had nog geen nieuwe mensen gevonden in dit gebied. Het feit dat hier een bijna verlaten treinstation te vinden was, betekende echter dat ze niet ver weg konden zijn.

Een piepend geluid trok Dylan zijn aandacht. Zijn pas staakte hij, en zijn oren zette hij recht overeind. Het was duidelijk uit een van de wagons gekomen. Zijn ogen werden weer normaal en de sneeuw om hem heen verdween als, wel, als sneeuw voor de zon. Hij stak zijn neus in de lucht en probeerde de bron van het geluid te achterhalen door middel van geur. Hij ving inderdaad een geur op, naast de geur van de warme aarde en de wagons. Nieuwsgierig als hij was besloot hij een kijkje te nemen in de wagon waarvan hij dacht dat het geluid vandaan was gekomen.
En hij had gelijk! In de wagon, in een ietwat verschrikte houding, was een Australische Herder te vinden. Een teefje. Hij schatte dat ze ongeveer net zo oud was als hij. Haar houding en de blik in haar ogen zeiden voor Dylan al genoeg over haar karakter. Ze was niet het type dat veel van gezelschap hield. Had zich waarschijnlijk afgezonderd van zo veel mogelijk contact en leefde een vrolijk genoeg leven alleen. Wat had ze anders ook te zoeken in een verlaten mensen gebied? Dylan wist hoe hij honden als deze moest benaderen. Hij moest zich niet te sociaal gedragen, daar zou ze alleen maar afgeschrikt van raken. Ook moest hij niet te afstandelijk doen, dan zou ze net zo goed kunnen doen alsof hij niet bestond. Hij zou zich vriendelijk opstellen, licht geïnteresseerd, maar zeker niet opdringerig. Als zij interesse in hem had, moest ze het laten merken. Als ze wilde dat hij weg ging, zou hij het wel merken. Al was Dylan niet echt de hond die meteen weer wegliep. Hij liet zijn achterlichaam op de grond zakken, met zijn blik vriendelijk op de teef gericht. Geen teken van vijandigheid. Een kalme ademhaling die niet de vreugde weergaf die hij praktisch altijd voelde als hij een nieuwe hond ontmoette. “Hallo,” sprak hij rustig, misschien iets te, maar wat zijn lippen al had gepasseerd kon hij helaas niet meer terugnemen om over te doen.

Note ;; Sorry dat het zo lang duurde xd
Words ;; 889

Vegas zag hoe een grote Duitse herder de wagen in kwam gelopen op zijn dooie gemak, alsof het hem niets deed dat het overduidelijk was dat deze plek al bezet was door een andere hond. Het leek er ook niet op dat een paar boze blikken van het teefje hem weg zouden krijgen. Hij liet zich op zijn achterste vallen en zijn lippen krulden omhoog in een glimlach. Pff, hij dacht toch zeker niet dat hij hier gezellig kon theeleuten met haar? Daar was ze jammer genoeg niet de beste kandidaat voor. Dus als hij een leuk gesprek wilde hebben, kon hij maar beter ophoepelen en een andere wagon lastigvallen.
Een kalme begroeting vanaf de kant van de reu verbrak de stilte. Oké, laat de kwellingen maar beginnen, hoewel Vegas niet wist voor wie dit gesprek meer onprettig zou zijn. "Middag, binnendringer," kwam koeltjes naar buiten. Ze legde de nadruk op het woord 'binnendringer' om de Duitse herder nog eens extra te laten weten hoe ongewenst hij was. Ongelofelijk. Lag ze nog zo ver van het centrum van de stad af, moest er nóg een hond naar haar toe komen om haar welverdiende rust te verpesten.
Onrustig veerde het teefje overeind en deed een paar stappen naar voren, zodat haar kop voor die van de reu hing. Ze snoof een paar keer, waarna ze op een sissende toon begon te spreken. "Ik mag hopen dat je weet dat er nog tig andere wagons zijn waar je je nieuwsgierige neusje in kunt stoppen? En anders; laat me nu maar weer met rust voor ik die dikke kont van je deze ruimte uit schop." Ze was serieus. Ze meende vooral het laatste gedeelte. Vegas was niet zo bang voor anderen. Het maakte haar niet uit hoe groot haar tegenstander was, hoeveel meer spieren hij had. Haar zelfvertrouwen, of beter gezegd ego was groot genoeg om te denken dat ze iedereen aankon. Dit Duitse piepbeestje zou binnen de kortste keren gekreukt door de opening van de wagon vliegen als hij niet snel ophoepelde en haar weer met rust liet.

Sneeuw met hartje zomer? xd

De glimlach verdween van Dylan’s gezicht toen de teef begon te spreken. Wellicht had hij haar toch verkeerd ingeschat. Angst was echter niet de emotie die hij voelde. Hij was eerder geïnteresseerd. Welke reden had de teef om zo afstandelijk te zijn? Daar had hij in elk geval wel gelijk in gehad: de teef hield niet van gezelschap. Echter was ze agressiever dan Dylan in eerste instantie had verwacht. Toen ze zo dichtbij ging staan dat hij haar ademhaling bijna kon voelen wist hij dat het menens was. Toch bleven zijn ogen op de ijzige blauwe kijkers van de Australische herder gefixeerd.
"Ik mag hopen dat je weet dat er nog tig andere wagons zijn waar je je nieuwsgierige neusje in kunt stoppen? En anders; laat me nu maar weer met rust voor ik die dikke kont van je deze ruimte uit schop." Dylan moest zich inhouden niet te lachen. Een klein grijnsje wist zich om zijn mondhoeken te vormen, die hij al snel weer liet verdwijnen. Het was overduidelijk dat de teef het meende en dat minstens negentig procent van de antwoorden die hij kon geven alleen maar een aanval zouden uitlokken. Zijn ogen waren recht op de hare gericht en probeerden te achterhalen waarom ze zo kwaad was. Hij gedroeg zich niet agressief, en hoewel hij een vrij grote hond was, had hij nooit het idee dat hij dreigend over kwam. Het was puur dominantie, maar waar kwam deze dominantie vandaan?
Dylan deed een paar stappen naar achteren, om een ruimte tussen hem en de teef te laten ontstaan. Hij bleef haar strak aankijken bij elke beweging die hij maakte, met diezelfde blik die geen extreme emoties toonde. “Prima. Als dat je gelukswens is, zal ik je weer met rust laten.” Natuurlijk hoopte Dylan dat hij interesse had gewekt bij de teef. Natuurlijk wilde hij niet echt zomaar weg gaan, maar dit liet hij niet uit zijn gedrag merken. Hij draaide zich soepeltjes om en sprong de wagon weer uit. Voor hij daadwerkelijk weg liep, keek hij nog een maal de wagon in. “Een prettige dag nog.” Een kleine grijns wist zich om zijn mondhoeken te vormen voor hij weg sjokte. Hij was niet echt van plan om weg te gaan, of tenminste, de eerste tien minuten nog niet. Hij zou hier blijven rondhangen in de wagons, voor het geval de teef nog van gedachten zou veranderen en zijn aanwezigheid wel ging waarderen. Zou dat niet gebeuren, dan kon Dylan op zijn eigen houtje weer vertrekken naar een andere plek. Natuurlijk hoopte Dylan dat ze hem terugriep, maar als ze dat niet wilde, wat kon hij er aan doen? Hij zou haar vast nog wel eens terugzien. En wie weet was ze dan wel in een betere stemming.

Note ;; Ik kwam er echt even niet uit met deze post :/ Hoop dat je er wat mee kan!
Words ;; 460

Eigenlijk was Vegas een beetje verbaasd toen bleek dat de reu haar woorden niet negeerde of er tegenin ging. Meestal kreeg ze wel een of ander weerwoord, die ze dan met liefde de grond weer in drukte, maar zo'n reactie was nieuw voor haar. Zo nieuw, dat ze helemaal niet wilde dat hij vertrok. Niet op deze manier, in ieder geval. Ze wilde dat de reu bang voor haar zou zijn, en niet dat hij uit eigen wil vertrok. Shit hé, met wat voor apart beest had ze te maken? "Een prettige dag nog," zei hij grijnzend, waarna uit de wagon sprong, waardoor deze even bewoog. Vegas knipperde met haar ogen en fronste haar denkbeeldige wenkbrauwen. Dus hij was weg, zomaar, zonder gemekker, zonder tegenstribbelen, zonder ook maar een beetje verzet? Onmogelijk. Een heel gedeelte in hoe een ontmoeting met haar moest verlopen, was overgeslagen of weggelaten, of hoe je het ook wilde zien. Hij had de ongeschreven, onofficiële regels verbroken. Maar Vegas was zo verward, dat ze de eerste paar seconden niets deed om tegen hém in te gaan. Dit klopte niet.
Toen het teefje zich eindelijk uit haar trance had weten te rukken, sprong ze overeind en liep langzaam naar de opening van de wagon wat de reu zojuist als uitgang had gebruikt. Ze stak haar kop naar buiten en keek van links naar rechts, en terug, op zoek naar enig teken van hem. Misschien was het een valstrik en zat hij onder de wagon verstopt, zodat hij ieder moment tevoorschijn kon springen en haar in haar onbeschermde nek kon buiten. Vegas dook terug naar binnen, en wachtte even om te zien of ze iets hoorde. Opnieuw stak ze haar kop naar buiten toen het enige geluid leek te komen van de piepende vogels. "Hond?" riep ze uiteindelijk, doelend op de reu die ze zojuist had ontmoet. "Hond, waar zit je? Dit is niet hoe je een ontmoeting met mij afsluit!" Ze zette haar voorpoten op de grond, en al snel volgde haar achterlijf. Ze rook de geur van de reu sterk, hij was er dus nog wel. Schichtig draaide ze zich om, bang voor een verrassingsaanval. Jemig, ze werd helemaal paranoïde van dit gedoe, en dat alleen maar omdat het in haar ogen niet klopte, zo'n afsluiting. "Kom terug en ik laat je zien hoe je wél bij me weg kunt gaan!"

Het kostte de Australische Herder langer om Dylan terug te roepen dan hij had verwacht. Bijna had hij plaats genomen in een andere wagon om gewoon te gaan rusten toen hij haar stem hoorde. Wat ze riep, kon hij niet ontcijferen: blijkbaar was hij verder weg gelopen dan oorspronkelijk de bedoeling was. Hij keerde zich om en trippelde op zijn gemak terug het pad langs wat hij gelopen had. Voor het geval dat hield hij de geur van de Australische Herder goed in de gaten, zodat hij niet alsnog een verkeerde afslag nam. Haar stem klonk echter opnieuw vlak voor hij haar in beeld kreeg, wat haar locatie vaststelde. "Kom terug en ik laat je zien hoe je wél bij me weg kunt gaan!" Dylan liep net de laatste hoek om en zag de teef staan. Hoewel hij graag had gaan staan grijnzen, wist hij dat deze hond het meende dat ze hem pijn wilde doen. Hij zou afstand houden, minstens zo’n 5 meter, wat betekende dat hij nog een stuk in haar richting kon lopen. Langzaam zette hij zijn pas in terwijl hij begon te spreken. “Wel, toch een andere gelukwens in gedachten?” Hij stopte zijn voorwaartse beweging en hief zijn kop vragend op. Dylan verwachtte echter geen echt antwoord op zijn vraag. Tenslotte had de teef het compleet genegeerd dat Dylan het woord ‘gelukwens’ eerder had laten vallen. Wie weet, misschien was ze al gelukkig genoeg en had ze geen wens die hij zou kunnen vervullen. “Misschien is het gepast als ik mij eerst even voorstel?” Zonder dat hij het door had, deed hij nog een stap naar voren. “Mijn naam is Dylan. Ik ben hier om het leven naar ieders wens te verbeteren. Vandaar dat ik het steeds over een gelukwens heb. Ik kan helaas niet alle wensen vervullen, maar als er iets is waarbij ik je van dienst kan zijn, laat het me weten.” Hij vroeg zich af of hij zo genoeg had uitgelegd om interesse te wekken. Hij hoopte het wel, want zo’n kans zou je niet zomaar voorbij laten gaan. Hij in ieder geval niet. Zelfs al kon hij niet alle wensen vervullen, hij zou zijn best doen en in de meeste gevallen was het genoeg geweest. Maar in net zo veel gevallen waren de honden die hij geholpen had niet agressief geweest. Hij wilde nog steeds weten waar het gedrag van de Australische herder vandaan kwam, aangezien hij het als een zachtaardig en vriendelijk ras kende. Aan de andere kant was het niet het ras wat je maakte tot wie je was, maar je omgeving. En hoewel Dylan al met veel verschillende honden met net zo verschillende achtergronden te maken had gehad, kon hij zich niet voorstellen wat voor een verleden de hond voor hem kon hebben.

Note ;; Sorry voor de laatheid T-T
Words ;; 464

De reu kwam met langzame bewegingen tevoorschijn. Hij leek niet uit te zijn op een verrassingsaanval, zoals Vegas eerst had gedacht. Hij was kalm, maar niet in onzekerheid gebracht door haar bazige gedrag. Waarschijnlijk trok hij zich daar niets van aan. "Wel, toch een andere gelukwens in gedachten?" Ze staarde naar de onbekende reu met een lege blik in haar ogen. "Gelukwens wat?" vroeg ze hem, niet dat ze erg geïnteresseerd was. Waar had hij het over? Wensen waren sprookjes. Was hij als pup op zijn kop gevallen en dacht vanaf dat moment dat hij een magische fee was die andermans wensen kon vervullen? De reu besloot zich eerst voor te stellen, haar vraag negerend. Oh fijn. Ze had de reu, die zichzelf voorstelde als 'Dylan', misschien beter met rust kunnen laten. Soms moest ze leren haar grote mond te houden, haar irritatie een beetje in bedwang te houden. Nu moest ze een of ander lang verhaal aanhoren over Dylan en zijn nogal aparte gave. Het klonk precies als de tekst van een goed verhaaltje voor het slapengaan. "Je meent het." Vegas keek de reu aan alsof hij gek was. Ze deed niet eens de moeite om geïnteresseerd te klinken. "Ten eerste: waarom vertel je me dit?" Wantrouwend was haar blik niet te noemen, hoewel het er erg op begon te lijken. "En als tweede: wat moet ik ermee doen? Ik hoop niet dat je verwacht dat ik in je zelfgecreëerde sprookje geloof. Je kunt misschien wel van me denken dat ik dom ben, maar dan heb je je conclusies te snel getrokken, jochie." Ze fokte zichzelf een beetje op, hoewel dit onbedoeld was. Het ging vanzelf. Dylan maakte haar gek, wat waarschijnlijk ook niet zijn bedoeling was, maar ook dit gebeurde gewoon zomaar.

Opnieuw kwam er een onverwachtse reactie van de Australische Herder. Dylan grinnikte zacht in zichzelf, voor hij zijn serieuze houding weer terug aannam. Hij moest zich inhouden nu. Het gevaar dat hij aangevallen kon worden scheen lichtelijk gedaald te zijn, hoewel de teef zich nog niet vriendelijker opstelde. Gelukkig was hij een geduldige hond, anders had hij vast niet veel langer met haar willen communiceren. Het enige waar hij zich licht aan irriteerde, was dat ze zich niet had voorgesteld nadat hij dat zo netjes had gedaan.
“Waarom zou ik het niet vertellen? Niet geschoten is immers altijd mis.” Hij nam een tel of twee de tijd om haar te observeren. Wilde hij haar overhalen om een wens te doen? Eigenlijk niet. Het was tenslotte niet aan hem om te beslissen wiens wensen hij vervulde. Hij had er wel invloed over, natuurlijk, maar uiteindelijk was het de hond zelf die moest kiezen of hij een wens deed of niet.
Dylan deed een halve stap naar achteren toen de teef weer met meer kracht en irritatie begon te spreken. Wellicht was dit een slecht plan geweest. Maar, zoals hij zelf net gezegd had: niet geschoten, altijd mis.
“Oh, maar wat mij betreft geloof je helemaal niet in wat ik zeg. Het is ook ontzettend onwaarschijnlijk dat er zomaar een hond verschijnt die belooft een wens te vervullen. Mij is dat in elk geval nog nooit overkomen.” De domme grijns die hij graag op zijn snoet had laten verschijnen liet hij achterwege. Hij was weliswaar de grappenmaker aan het uithangen, dat betekende nog niet dat hij zijn hele houding daar naar moest vormen. Naar de reacties die ze tot nu toe gegeven had, verwachtte Dylan niet dat ze daar goed op zou antwoorden. “Dus, zeker weten dat ik nergens mee kan helpen? Een hond die gevonden moet geworden, een relatie te herstellen? Een luisterend oor nodig, of een maatje voor de jacht? Zo nee, dan zal ik je verder met rust laten.” Dylan keek haar strak, maar niet opdringerig aan. Hij wachtte af, benieuwd naar wat ze deze keer te zeggen had.

Note ;; Here ya go :')
Words ;; 350