Sleep well (Leaf)

De felle zon scheen heet op het slapende lichaam van de jonge reu. Oreo was diep in dromenland, terwijl het midden op de dag was. Af en toe bewogen zijn poten een enkele keer. Een teken dat Oreo diep in slaap was. Hij had zelfs niet door dat een jongetje van zes jaar naar hem toe kwam en naast hem ging zitten. Hij sliep door alles heen. Het jongetje gaf hem een aai over zijn bol. Normaal gesproken zou Oreo naar iemand die zoiets flikte geblaft hebben, maar de slapende reu merkte het niet eens. "Mama, mag ik deze hond hebben? Hij ligt hier zo alleen." riep het jongetje naar zijn moeder. De moeder kwam snel naar haar zoontje toe. Ze keek Oreo wantrouwend aan. "Nee, lieverd. Dit is een zwerfhond. Die leeft op straat. Misschien is hij wel vals of ziek!" ze wierp een blik op de jonge reu. Daarna pakte ze haar zoontje bij zijn hand en trok hem snel mee, weg van de nietsvermoedende Oreo.
Na een paar heerlijke uren te hebben geslapen werd de hond wakker. Hij merkte dat het al avond was geworden intussen. Oreo stond op en rekte zijn lijf uit. Hij was volledig uitgerust. Heerlijk zo'n dutje midden op de dag. Dan was hij 's avonds tenminste niet zo moe. Oreo liep naar de fontein toe en dronk er gulzig een paar slokken water uit. Toen hij klaar was zag dat iemand hem stond te bekijken. De reu keek op en zag een dwergkees aan de overkant van de fontein staan. Oreo glimlachte vriendelijk naar het teefje. "Met wie heb ik het genoegen om kennis te maken?" Hij lachte zijn scheve lach. Afwachtend keek hij het hondje aan.

Alleen Leaf

Ze had de hele dag weer rondgezworven door de stad. Hier en daar een aai over haar bol van die warme mensenhanden. Soms kreeg ze een stukje brood van de mensen nadat ze zagen dat haar vacht niet vol met vlooien zat. Ze was bevriend met bijna elke winkel hier, inclusief de dierenartspraktijk even verderop. Ze was er een keer binnengelopen. Toen ze merkte dat ze geen baasje had kreeg ze alleen vlooiendruppels en wat tegen wormen. Sindsdien loopt ze daar om de zoveel weken even binnen voor een snelle check. Ze hield van mensen en mensen hielden van haar. Met haar kleine postuur en wollige vacht scheen niemand te begrijpen waarom ze ooit weg was gedaan. Net zoals vanmiddag er een gezin aankwam en de kinderen haar mochten aaien. Ze liet het toe, alhoewel kinderhandjes een stuk plakkeriger waren dan die van volwassenen. Het was de grote mensen opgevallen dat ze geen halsband droeg en gewoon met hun meeliep. Ze dacht dat ze eindelijk bij mensen mocht aan wonen, maar toen ze het woord 'asiel' onderscheidde in hun zinnen, nam ze de benen. Ze wou graag bij een familie wonen, maar niemand wou zo ver gaan. Dan wouden ze haar naar zo'n asiel brengen, en alles wat ze daarover gehoord was, was niet goed. Ze had vanmiddag ook een hond zien liggen slapen toen er een jongetje en zijn moeder langskwam. Het jongetje begon de hond te aaien, maar de moeder trok hem weg. Die naïve kinderen toch, nooit inzien wat voor een gevaar een hond kan doen. Met een glimlach had ze zich omgedraaid en was weggelopen. Toen ze die avond, waarneer de zon al bijna onder was, naar het park ging zag ze de hond weer, maar nu was hij wakker. Hij was een stuk groter dan haar en was wit met grijs en zwarte stippen. Hij stond bij de fontein te drinken maar had haar ook opgemerkt.
'Met wie heb ik het genoegen om kennis te maken?'
Ze glimlachte, niet wetend of de hond het nou beleefd of sarcastisch bedoelde. Ze liep dichterbij en sprong met de gratie van een kat op de fontein, zodat ze op bijna gelijke hoogte stond met de reu.
'Mijn naam is Leaf, maar de vraag is, met wie heb ík genoegen kennis te maken.'
Haar stem klonk weer beleefd als altijd, met een klein kakaccentje erin. Ze wist niet meer hoe dat was gekomen, behalve dat haar hele leven dat al zo was. Ze wist niks meer van haar ouders, maar ze vermoedde dat die ook bij mensen wonen. Ze was nog altijd naar ze opzoek, en dat was ook één van de redenen dat ze zo close omging met mensen.