Take control||VEGAS

Fade rende met ingehouden adem door het bos. Zijn tong bungelde onbeheerd uit zijn bek en speeksel vloog in het rond. Zijn poten waren snel vlug en sprongen over elk obstakel dat bestond uit boomstronken en planten heen. Hij rende het bos uit, dorst brandde in zijn borst, riep om hulp, het water in zijn keel was droog, hij rende op volle sterkte, alsof de duivel hem achterna zat. Hij hijgde en keek rond toen de bomen uitweken, het licht verder doorstroomde en de wind nu vol aan zijn haren rukte. Het was een winderige dag, de wind was koud en kwam uit het noorden, recht in zijn gezicht dus. Hij blafte, huilde van blijdschap toen voor hem een groot misterieus meer tevoorschijn kwam. Hij rende, zijn poten konden hem haast neit dragen, zijn spieren werden slap, de adrealine hield op met pompen door zijn bloed, de laatste loodjes, een raspende, hijgende adem kwam uit zijn keel, als een waarschuwing dat hij het niet lang meer vol zou houden, vlekjes dansden voor zijn ogen. Hij remde af, zijn borst ging zwaar op en neer, maar hij was opgetogen, blij, niet blij, vrolijk, vreselijk blij, hij kon weer drinken. Hij huilde weer, van geluk, en storte zich op het water. Hij zou het hele meer wel leeg willen drinken. Zijn lichte, roze tong ging snel en smakkend over het koele, heldere water. Hij keek even om, de bomen wuifde hem ruisend toe, zeiden dat hij verder moest drinken, hij had nog een hele weg te gaan, hij moest terug naar The Seliona pack, naar Oreo, zijn vriend, zijn maat, warmte rees op in zijn lichaam, zijn warme bloed ging nu rustig door zijn aderen, zijn hart ging nu weer rustig verder kloppen, zijn spieren ontspande zich. Hij voelde hoe de warme zon op zijn lichte bruine vacht scheen, en hij kreeg het warm. Zijn dorst was gelest en hij ging rustig liggen. Pluisjes kwamen onderaan in zijn vacht, zijn tong bungelde nog steeds uit zijn bek, de witte tanden flikkerde in het zonlicht, als haaientanden, versgeslepen voor zijn prooi. Het enige wat zijn prooi was waren konijnen en botten die bij de mensen waren weggegooid. Hij draaide zich op zijn rug, liet zijn buik verwarmen en knorde van geluk, dit was pas leven. Toen hij opstond en zijn vacht uitschudde voelde hij hoe het koele water zijn poten omarmden, een gelukzalig gevoel droop door hem heen. Hij keek hoe in de verte bij de bomen een stipje tevoorschijn kwam, instinctief deed hij een aantal passen achteruit, hij was niet van het grommen en het aanvallen, meer van de wijsheid, die hij overengs niet heel veel had, en het vrienden maken, daar was hij goed in, maar als ze hem haatte, op het punt stonden om hem af te maken, kwam zijn Force aan te pas. De Force was geen moordende, maar wel een uitschakelende, hij was handig en lastige siutaties, de huil was hoog en schel die hij dan maakte, maar hij wachtte gewoon rustig todat het stipje dichterbij kwam. Hij toverde een glimlach op zijn snoet en likte even zijn neus nat. Wie het ook was, hij zou hem vriendelijk begroeten.' Gegroet Vriend!' Riep hij naar het nu naderende stipje. Toch kwam er een nerveus gevoel aan te pas, mocht hij hier wel zijn? was die hond hem wel goedgezind? Kreeg hij een preek dat hij hier niet mocht zijn? Maar hij hield zich sterk doro aan de leuke dinen te denken, hij kwispelde, zijn langharige staart maakte doffe plofjes op de grond. Waarom was dat stipje zo sloom? Fade was vreselijk ongeduldig, maar hij hield zich aan zijn tactiek, eerst afzijdig houden, dan pas onderzoeken, al zag dit stipje, dat nu een veel grotere hond was geworden, er aardig uit te zien.

[Inspiratie (:]

Vandaag was wederom een van die dagen waarop Vegas blij was dat ze vrij was om te gaan en te staan waar ze maar wilde, zonder dat ze vast zat aan een of ander baasje dat haar dacht te kunnen commanderen. Eigenlijk moest ze dankbaar zijn voor het feit dat haar ouders haar zo vrij hadden opgevoed, maar door een gebeurtenis in haar verleden vond ze het moeilijk om dingen te voelen voor haar ouders. Kort gezegd werd ze rond haar eerste levensjaar verliefd op een reutje, die haar op een gegeven moment zo erg in haar macht had, dat ze een vreselijke misdaad pleegde, alleen maar omdat hij dit wilde. Het teefje vond het vooral beschamend om terug te denken aan het voorval, ze kon het dus ook niet makkelijk voor ogen halen. De gedachte eraan maakte haar gek, zorgde ervoor dat ze niet helder meer kon denken. Haar hechte familie had ze verlaten na het voorval, en deze had ze vervolgens nooit meer teruggezien. Beter ook. Ze wilde er niet aan herinnerd worden, het was haar te pijnlijk. Nu kon ze haar leven weer een beetje op de rail krijgen. Ze deed een poging zich bij een Pack aan te sluiten, die haar hopelijk weer een beetje een stabiele leefomgeving kon geven. Hopelijk zou ze het warme gevoel van thuis terug kunnen vinden bij haar Packgenoten, ook al was het nog niet zeker of ze was geaccepteerd of niet. Pff, ze zouden haar maar moeten accepteren. Een hond als Vegas was niet te missen in een Pack die een beetje een reputatie wilde hebben. Tssk.
In gedachten verzonken rende Vegas verder. Het gebied waar ze door rende was gedeeltelijk van The Outlanders, en dus ook bijna gedeeltelijk van haar. De grenzen waren nog niet duidelijk aangegeven, maar dat maakte niet uit. Het teefje zou toch niet vriendelijk reageren tegenover andere honden. Oh, laat daar nou toevallig een hondachtig silhouet in de verte zitten! Even twijfelde Vegas. Moest ze de confrontatie aangaan, wetend dat ze er niet helemaal met haar gedachten bij was, of moest ze rechtsomkeer maken? Nee, ze ging er vol op in. "Gegroet vriend!" blafte de hond vrolijk toen Vegas nog maar op enkele meters afstand was. Meteen verlangzaamde ze haar pas. 'Vriend'. Tss, nee echt niet. Dat was ze niet. Geen vrienden voor haar. Alleen bondgenoten misschien, gesprekspartners. Maar vrienden? Niets voor haar. "Gegroet vijand," was haar begroeting. Ze stopte vlak voor de hond en maakte minachtend een rondje om hem. Ze nam zijn fluffy vacht in zich op. Hij was geen verbazingwekkend grote hond, maar zijn manen deden zeker goed voor zijn grootte. De reu leek niet echt op een hond die zich buiten het mensengebied zou wagen. Nieuwsgierig naar waarom hij hier was, snauwde ze verder. "Moet je hier?"

De hond, duidelijk een mooie hond, bedacht Fade, leek haar pas te verlagen, en bekeek hem wantrouwend. Fade sprong op en neer van blijdschap, dan was het wel natuurlijk dat zo'n hond als haar hem wantrouwde. Wie wilde er nu vrienden worden met een springende pluisbal die niet stil kon zitten? Maar Fade hield zich nu even stil, en hij keek haar met pretoogjes aan, de twinkeling verdween gauw bij het horen van haar begroeting. Vijand? Hij was helemaal geen vijand, hij was gewoon Fade, een vriendelijke, hyperactieve hond, geen vijand, hij had nooit vijanden gehad. De hond maakte een minachtend rondje om hem, Fade draaide opgewonden mee, waren ze aan het spelen. Fade had nog geen hersenen van een volwassen hond, en als hij deze wel had, dan waren ze denk ik niet helemaal gezond. Fade viel bijna altijd uit de groep, door zijn vreemdheid, mar hij had hoop gevonden bij de Seliona Pack, de Beta van Oreo, zijn beste vriend. Hij hijgde, de roze tong schoot even naar binnen om vocht op te vangen, en kwam daarna weer even snel naar buiten. Ze snauwde verder, Fade was even gewkets van haar toon, maar hij bleef even vriendelijk, vrolijk en blij.'Ík kwam hier omdat ik dorst had, je zou moeten weten wat voor branden gevoel-' Hij kapte zijn zin even stil af. Die zou het waarschijnlijk niet willen weten.'Ik ben Fade, de béta van de Seliona pack, blij, vrolijk en misschien een tikkeltje raar.' Stelde hij zich voor. Een glimlach op zijn snoet vertelde haar dat hij niet gekwetst was door haar woorden, nu niet meer nee. Zijn staart kwispelde en hij nam de hond even in zich op. Mooie blauwe ogen, een prachtige gekleurde vacht, Fade had alleen maar oranje en lichtbruine manen, hij was zo'n standaard hond, maar een rare standaardhond, hij gaf zichzelf nog een naam, hij ging zitten, maar bleef haar aankijken.'En wie ben jij?' Vroeg hij toen, nu op een wat rustigere toon, ook een beetje wantrouwend, aangezien hij eigenlijk niet wist hoe ze ging reageren. Ging ze hem aanvallen? Dan kon hij teminste zijn krachten weer eens gebruiken. Hij zuchtte even toen het even stil bleef, was ze haar tong verloren? Misschien had ze haar tong afgebeten van afgunst van hem, opperde hij. Dan kon ze niet meer praten, wat een opluchting. Hij bleef haar strak aankijken, hij haalde het antwoord gewoon uit haar, Met zijn starende blik.

Het eerste wat Vegas opviel aan de reu, was dat hij geen moment stil leek te kunnen zitten. Als een hyperactieve pup bleef hij maar bewegen, tot haar grote irritatie. Hoe oud was hij wel niet? Als een beetje een volwassen hond, moest je jezelf in kunnen houden tegenover vreemden. "Ik kwam hier omdat ik dorst had, je zou moeten weten wat voor brandend gevoel-" Vegas trok een denkbeeldige wenkbrauw op. Welk brandend gevoel? "Spreek verder," snauwde ze hem toe, maar de reu leek er niet op in te gaan. In plaats daarvan stelde hij zich namelijk voor als Fade, béta van een of andere Seliona Pack. Die Pack klonk Vegas wel bekend in de oren. Het was, net zoals The Outlanders, een van de nieuwe Packs van Boundless. Ze kende de leden ervan nog niet, wist alleen maar dat de Packs bestonden. Oké, ze had dus de béta van een goede Pack voor haar neus. Hij zou, naar eigen zeggen, blij, vrolijk en misschien een tikkeltje raar zijn. Een tikkeltje maar? Vegas maakte een spottend geluidje met haar snuit. Dit zou nog eens een vermoeiende ontmoeting kunnen worden.
"Vegas, de rest gaat je niets aan," antwoordde ze nadat Fade haar had gevraagd wie ze was. "Heb je in je eigen gebied geen water? Het is wel heel gevaarlijk je te wagen op het gebied van een vijandige Pack, zeker wanneer deze slecht is," was het volgende wat ze zei. Ze wilde nog steeds niet claimen dat dit misschien wel háár gebied was, dus probeerde ze het zo neutraal mogelijk te houden. Ze leek de reu nu meer een waarschuwing te geven voor de slechte Packs die hier ieder hun gebied hadden. Niet dat Fade dit zelf niet had kunnen ruiken, het stonk gewoon naar Pack. "Als ik jou was, zou ik snel teruggaan naar je eigen, fijne gebiedje. Vast een bloemenveld of zo, in ieder geval een stuk gezelliger als dit hier. Word je niet zenuwachtig van deze ongure sfeer?"

Hij moest verder spreken van haar, maar hij had al andere gedachten aan zijn hoofd en praatte weer gewoon verder, de snauwende stem van de Teef negerend. Zijn tong ging even zijn mond binnen om vocht op te nemen en ging daarna weer dolblij verder met hijgen. Zijn staart kwispelde al de hele tijd, en hij stelde zich misschien iets te openhartig voor. Misschien gaf hij ook wat teveel informatie, maar hij zei teminste niet wáár de Seliona Pack zich gevestigd had. Hij had een exuus om hier te zijn. Oreo had hem erop uit gestuurd om gebieden te verkennen, alleen was hij een beetje ver af gedwaald en was hij minstens al twee dagen onderweg. Voedsel was nog goed te vinden, water dacht hij ook, maar blijkbaar dus niet. Hij had lang moeten zoeken voordat hij een beekje vond en daar zijn dorst lestte, om vervolgens die avond daar te gaan slapen, in onbekend gebied. Fade was wel angstig geweest, hij wist niet wat voor helse dingen zich hier vestigden, of er wolven of beren waren en of de pack die hier misschien huisde en ze hem vonden, hem niet zou wegjagen. Fade had alles voor zijn goede vriend Oreo over, maar hij verlangde dolbij naar huis, en hij hoopte vurig dat een niet goedgezinde pack hem zou vinden. Maar dat was niet het geval, en hij was s'ochtends weer vroeg ontwaakt om weer een lange dag te rennen en te stappen. In de eerste paar uren had hij het beekje gevolgd en nog wat gegeten, toen was hij echt het dichte woud ingelopen, en daar was geen water, hoe ver hij ook zocht. Het beekje raakte hij kwijt, en de dorst werd steeds erger. Nou de rest van het verhaal kende ze wel, maar hij ging niet dat hele verhaal vertellen, daar was ze toch niet geinterseerd in, toch? De teef stelde zich voor als Vegas, de snauwende, chagarijnige Vegas, dacht Fade bij zichzelf. Of hij in zijn eigen gebied water had? Ja, dat hadden gelukkig, maar blijkbaar was ze dus toch geinterseerd in zijn verhaal. Ze moest niet gaan zeuren, ze had er om gevraagd. Rustig ging Fade zitten, zijn staart kwispelde niet meer en voor een paar minuten dat hij het verhaal vertelde stonden zijn ogen ernstig, met een lichte twinkeling van de zon.'Nou, van Oreo moest ik verkennen, en nieuwe honden rekuteren, en ik was al en aantal dagen onderweg, ik had al een tijdje geen water gevonden en was daar dus hevig opzoek naar aangezien ik bijna uitgedroogd was, mijn vacht vergt veel water van me, maar ja, de rest ken je wel, ik kwam hier en ontmoette jou Vegas.' De ernst verdween lichtjes maar ze stonden nog niet op de pretlichtjes. Of hij onrustig werd van de Ongure sfeer hier? nee, totaal niet, en zo onguur vond hij het ook niet. ijn tong ging weer een tijdje naar binnen en zijn fluffige oren beweogen even mee met de wind. Hij ging niet terug, hij wilde Oreo niet teleur stellen.'Sorry Vegas, maar dat kan ik niet, ik heb een opdracht gekregen, en deze zal ik ook uitvoeren ook.' Sprak hij toen weer ernstig en hij stond op, draaide zich van het water om en liep in de richting waar Vegas uit was gekomen. Zijn kop hing naar beneden, een beetje verdrietig over deze ontmoeting. Zijn humeur was helemaal omgeslagen, maar hij liet zich niet tegenhouden. In een draf rende hij verder, geen idee of Vegas hem achterna kwam.

Vegas had niet gevraagd om een uitgebreide reden compleet met onderbouwende argumenten van de reu, maar kreeg deze zomaar voorgeschoteld. Ze luisterde met een half oor, niet echt geïnteresseerd in wat er werd verteld. Ja, ja, prima. Na het halve levensverhaal van Fade te hebben moeten aanhoren, veranderde de houding van de reu. Eerst had zijn dikke staart constant heen en weer gezwiept, wat Vegas erg op de zenuwen had gewerkt, maar nu lag deze een beetje futloos op de grond. Hij had een ernstige uitdrukking op zijn gezicht liggen, en het teefje vroeg zich af waar deze vandaan ineens kwam. Ach, het ging haar vast niets aan, ze had ook niet zoveel zin om nog eens naar zo'n enorm verhaal te luisteren.
"Sorry Vegas, maar dat kan ik niet, ik heb een opdracht gekregen, en deze zal ik uitvoeren ook," sprak de reu. Nog voor Vegas een weerwoord kon geven, was Fade al opgestaan en liep bij haar weg. Aan zijn houding kon ze zien dat er iets mis met hem was, dat hij ergens over inzat. Misschien was het iets waar zij hem aan liet herinneren, maar dat kon ze natuurlijk niet zeker weten. Eerst dacht Vegas erover om de hond zijn gang te laten gaan, tot deze in een versnelde pas nog dichter bij het gebied van haar onofficiële Pack kwam. Gevaarlijk dichtbij, té dichtbij. Een reflex zorgde ervoor dat het teefje in beweging kwam en met een noodvaart op de hond af rende. Het lukte haar om hem in te halen, en voor ze het zelf door had, had ze hem tegen de grond getackeld. Waarom ze dit had gedaan, wist ze niet, vast wel weer een of andere reflex waar ze wel vaker last van had. Maar in ieder geval; Fade lag op de grond, Vegas lag bovenop hem. "Andere kant op, flufbal," siste ze hem toe. "Je moet uit de buurt blijven van mijn Packgenoten en van mijn Packgebied." Hierna liet ze zich van hem afrollen en krabbelde snel overeind om vervolgens met gespreide poten voor de reu te gaan staan. Ze hield hem scherp in de gaten. Ze wist niet wat zijn reactie zou zijn op haar actie, maar hield rekening met alles. "Zoals ik al zei, het is beter als je terug naar je eigen gebied gaat. We hebben je niet nodig. En die stomme opdracht voer je maar fijn ergens anders uit, er zijn hier toch geen goede honden te vinden voor je domme Pack."