I just wanted.... | Achilles

»|I just wanted.... | Achilles|«

Duvessa hing in de bek van haar moeder, de Mechelse Herder. Ze was nog altijd behoorlijk jong, maar toch oud genoeg om nu zelf te kunnen overleven. De jonge hond was nog klein voor haar minstens 8 tot 9 weken oud, maar toch was ze wel de echte leeftijd. Ze hoorde haar moeder nog altijd zeggen hoe ze terug zou gaan naar haar vader.
Hem had ze werkelijk waar nog nooit gekend. “Je lijkt op mij van uiterlijk, maar van binnen heb je het karakter van je vader.” Met een valse blik keek haar moeder naar haar jonge teef. Eerst zou je zeggen dat het een moeder hond echt wel een tijdje ging kosten dat ze een jong kwijt was, maar blijkbaar deed zij het niet.
Duvessa keek rond en nam alles goed in zich op. Het was hier anders dan waar ze had geleefd. De sfeer leek steeds grimmiger te worden nu ze dit gebied benaderden. Een korte rilling speelde over de rug van het jonge diertje. Waar was ze toch in terecht gekomen.
Nog altijd was er niks gebeurd, dan alleen hetzelfde ritme, houding en doen van haar moeder. Plots stond zij stil en legde de pup neer op de grond. Duvessa keek rond en zag dat ze bij een klein meertje waren aangekomen. Voorzichtig kroop ze naar voren en stak haar tong uit, zodat ze bij het water kon komen. Gulzig dronk ze, zodat ze genoeg binnen kreeg. Maar al vrij snel werd ze weer terug in haar moeders bek genomen.

Zachtjes geeuwde de pup en nam de hele weg verder terug in zich op. Wat was het allemaal interessant. Maar voor ze het wist, waren ze op de plek van bestemming. Nu was het moment eraan gekomen dat haar moeder haar hier achter liet, ze een poosje alleen was en daarna misschien gevonden zou worden. Misschien wel door haar vader en wie weet wel door iemand anders. Met zielige puppy oogjes keek ze naar haar moeder.
Het enige wat zij kon doen, was met het testbeeld kijken zoals ze altijd deed. Het jonge teefje was blij dat ze dan niet op haar leek met karakter. Het doelloos met een testbeeld staren vond ze nou ook niet zo geweldig.
Maar alles kon beter word nu, of slechter. Alles kon, maar niemand zou weten wat er werkelijk zou gebeuren. Een kort zuchtje rolde uit het kleine bekje van de teef. Ruw werd ze neer geduwd op de grond, terwijl haar moeder naar nog eens aan keek en toen sprak.
“Je zal nu van mij gescheiden worden, dus vanaf nu zal je hier alleen moeten leven of als je geluk hebt, is je vader hier.” Met een slechte, valse toon in haar stem sprak ze de woorden spuwend uit. Alsof het jonge teefje het kon helpen dat ze een ongelukje was geweest.
Voor zij nog iets kon doen, blafte haar moeder luid en vertrok daarna met een enorme vaart. Snel kroop Duvessa weg achter een grote steen voor anderen.

Het duurde te lang, veel te lang. De reu die haar zou moeten helpen kwam, voor haar gevoel, maar niet opdagen. En nu moest ze toch wel heel nodig ergens haar behoeften doen. Wild sprong ze op haar jonge poten en rende snel ergens achter een boom, zodat ze haar hoge nood kon verstoppen. Snel kwam ze terug naar de steen en ging er weer net zo achter zitten als voor ze weg was gegaan. Nog altijd was het voor haar een lange wachttijd.
Plots rook ze iets zeer merkwaardigs. Bang dook ze in elkaar en probeerde te doen alsof ze er niet was.