It's the time

»|It's the time | Everyone who wants to join tFP|«

Dit maal liep Alcapone door de Lake Of Mysteries, met een heel ander gevoel. Het was een machtig, sterk gevoel die hem nu door zijn aderen liep. Met een grote grijns betrad hij het gebied alsof het niks meer was. Het maakte geen indruk meer op hem, nee hij maakte indruk op het gebied. Het gebied was groot, en vooral het meer waar hij naar toe wilde.
Hij had er iets ontdekt en dat was prima voor de roedel. Een goede plek om andere honden naar toe te trekken, die wilde toetreden tot zijn pack. Voor het eerst, sinds 5 jaar, had hij zich toch maar bedacht om een pack op te richten en voor zijn gevoel was alles gelukt. Nu moesten alleen de honden nog naar hem toe komen om er bij te kunnen, moest hij ze wel oproepen.
Nu hij hier liep, stelde de grond onder hem niks meer voor. Zijn poten drongen het gras en grond hard binnen. Vannacht had het hier geregend, alles was verzopen, ook dit gedeelte. Alcapone liep rustig en kalm, was niet meer boos op het feit dat de mensen bij zijn ouderlijk huis gewoon deden alsof er niets was gebeurd. Even had hij zich uitgeraasd maar dat was nu alweer voorbij.

Maar toen bedacht Alcapone zich iets, hij moest eerst zijn “geheime” roedelplek inspecteren, dat er geen andere honden of packs al in zaten. Snel rende hij, met grote passen, naar een boom, op een kleine verhoging. Het stond een eindje van het meer af, maar toch was het een ingang. Snel schoot de reu onder de wortels, het grote gat, door naar de gang die hem naar de tempel bracht onder het meer. Het leek alsof de mens hier vroeger ooit gangen van doorzichtig, sterk glas hadden gemaakt en zo nog altijd naar de tempel onder water konden.
Nu leek het meer een verlaten gat, waar ook nog eens een koepel over heen stoel gezet. Eigenlijk zouden zij nu droog zitten. Toen Alcapone hier al eens eerder was geweest, waren er meerdere gangen naar dit oude gebouw. Dus vanuit alle richtingen konden ze hier naar binnen dringen. Maar toch bedacht de reu zich ineens iets. Wanneer hij de ingangen naar hier allemaal markeerde met zijn geur die hij nu had van het pack, zou hij ze straks zo allemaal kunnen oproepen.
Nog nadenkend van wat hij wilde gaan doen keek de reu naar buiten, soms zwommen er vissen in grote groepen over de glazen wand en soms een hele grote vis. Hij moest er niet aan denken om zelf zo te leven. Rustig liep hij verder nog altijd denkend over hoe hij ze hier naar toe zal brengen.
De tempel moest nu leeg zijn en er zouden geen andere honden moeten liggen, anders waren ze er nu geweest. Elk hoekje en gaatje ging Alcapone bij langs en bij het laatste gedeelte was het raak. “Verdwijn uit mijn pack gebied!” Gromde hij eens en liet zijn klauwen langs de andere reu heen gaan. Meteen ontstond er een wond, maar het kon Alcapone niet deren.

Het was een kort gevecht maar toch wist de andere reu dat hij geen kans had bij hem. Nu alles leeg was en er verder geen indringers meer waren, kon hij zijn leden oproepen. Snel maakte hij een spurt naar een van de plekken waar de uitgangen op kwamen. Nu zou het moeten gebeuren, nu zou hij leden krijgen, als het goed was.
Maar hij moest nog denken hoe hij het ging doen. Even dacht hij na, maar daarna wist hij het. Hij zou een hoge blaf uitstoten en dat 1 tot 2 keer herhalen. De reu zette zich schrap en maakte voor het eerst een blaf, die een oproep was aan alle honden die zich bij de tFP zouden willen aan sluiten. Hopelijk was dit voldoende en kwamen er nu welken naar hem toe.
Snel schoot hij weer door de buizen naar de tempel. Nu zouden ze wel slim genoeg moeten zijn om te weten dat er iets onder het meer was. De reu ging zitten en keek eens om zich heen. Binnen in de tempel waren tekeningen. Alles wees er op neer dat de honden de mensheid al eeuwen lang aan viel, dat ze niet de mensenvriend waren waarvan ze dacht dat ze het zouden zijn.
In plaats van de honden, waren de katten het meest geliefd. Een korte, valse grom verliet zijn bek naar de tekening. Katten hoorde hier niet! Niet in zijn wereld. Nog altijd bleef hij vals grommen alsof het echt een dier voor hem was.

In de verte rook hij een hele vreemde geur. Het kon van een hond zijn die hij nog niet had ontmoet of zelfs kende. De reu zat op zijn hoedde, en stond klaar om aan te vallen als het een indringer was die niets ander wilde dan hem doden. Maar veel kon de reu er niet van maken.
Het was zelfs een hele aparte kick die op hem af kwam. Er kwamen steeds meer geuren en het werd hem zelfs helemaal gek in zijn neus. Die liep op hol en dat nu al bij een soort oproep. Wat zou het de tweede keer zijn? Of zou het komen doordat de nieuwigheid er nu was.
Een geïrriteerde grom verliet zijn bek. De reu wist het gewoon niet meer en nu alles niet mee hielp met denken, werd het nog erger in zijn hoofd. Maar al snel wist hij het weer onder controle te krijgen en kon hij weer helder na denken. Zo wist hij ook of de geuren al verder waren gekomen, maar het liet hem dit keer in de steek.
Maar voor zijn gevoel leek het alsof er een stop was gezet, alsof het niet meer verder ging. Daarom begon hij maar te spreken. Hij deed alsof ze er al waren. “Welkom bij de gathering van the Faithful Prayers. Ik ben Alcapone, de alfa van deze roedel.” Maar of het nut had, dat zag hij zo pas.

/ Voor iedereen die de tFP wil joinen./

Gast

|| Judas ||

Het was tijd, het gevoel was daar. En het was sterk. Judas had een keerpunt nodig in zijn leven, een doel waar hij zich kon bevestigen. Een roedel waarin hij kon laten zien wat hij had te bieden had, maar natuurlijk even belangrijk was dat het een slechte roedel was. Want Judas in een goede of neutrale roedel zou voor heel wat heisa zorgen, dat was ook niet erg maar toch had hij andere plannen. Zodoende arriveerde Judas een meer, haast niet zichtbaar vanaf een afstand maar pal voor je neus als je niet opletten, het verscheen uit het niets als het waren. Het meer was redelijk groot, en bedekt met een dikke laag smuige mist. Deze plek was zo slecht nog niet, maar hij was hier natuurlijk niet zonder een rede. Hij was een geur gevolgt, de geur van een alfa, de alfa van een slechte roedel. Wat hij kon verwachten wist hij niet, maar een kijkje nemen kon zeker geen kwaad. Judas stond heel even stil voor het meer waarna hij verder liep, en daar was het wat hij zocht. Want de geur was verdwenen, maar de reu kon niet zomaar *plof* uit het niets verdwijnen. En dit was waarschijnlijk de rede- een diepe gang liep onder het meer door. Binnen was het pikkedonker, Judas twijfelde niet en liep de gang binnen, het was er vochtig en koud. Judas hielt van koud, allles beter dan die hitte. Deze tunnel moest wel door de mensen zijn gemaakt, dit groeide niet vanzelf door de natuur door de jaren heen. Onmogelijk. Waarschijnlijk was dit dan ook gelijk het roedelgebied, want dit was gewoonweg perfect. Plots weergalmde er een blaf, voor hem teken dat hij op het goede spoor was. Na de blaf hoorde hij nagels krassen op de stenen grond, het geluid dat duidelijk weergaf dat de reu door de tunnels rende. Judas volgde dat voorbeeld, en schoot rakelings langs de muren door wat tunnels en bereikte uiteindelijk een bredere tunnel, de muren bedekt met tekeningen. Hij moest wel even stil staan om goed te kunnen kijken wat erop stond. Tekeningen van honden en mensen, de honden winnende natuurlijk. Want mensen droegen nou eenmaal geen Force, en dan had je nog de katten. Mensendieren, geliefde dieren. Hatelijk, misselijkmakend. Plots aan de andere kant hoorde hij geschoffel, hij was niet alleen hier. Plots hoorde hij een stem, 'Alcapone' Hij knikte iets, waarbij zijn kop wat naar beneden ging, het was belangrijk om je onderdanig op te stellen. Iets wat Judas nooit deed, maar dit was een leiden, een alfa en waarschijnlijk niet voor niets. Judas bleef op een afstand, en sprak; 'Mijn naam is Judas, en de rede dat ik hier ben is dat ik me graag bij uw roedel voeg als daar kans toe is' De woorden uiterst beheerst, maar nog steeds zoals altijd koel en kil. Te vergelijken met de grot hier. Judas kon nu alleen maar afwachten, dat deed hij ook. Afwachtend op wat komen zou.

De tijd was gekomen, om zijn broer onder de ogen te komen. Zijn neus stond hoog in de lucht, Hij genoot van de geur van het bos. Raven vlogen op toen hij een korte grom liet horen. Achilles stond op en begon rustig te lopen, waarschijnlijk was zijn broer ook in dit gebied, hij kon zijn vieze stinkende geur al van een mijl afstand ruiken. Achilles besloot dan ook maar om op zijn broer af te lopen, kijken wat die in al die jaren had gedaan, toen ze elkaar niet hadden gezien. Zijn broer en hij waren vroeger de beste vrienden, maar toen werden ze uit elkaar gedreven. Zijn broer had heel de famillie uitgemoord, eigenlijk kon Achilles dat niet pikken, maar toch heeft hij het maar geaccepteerd. Zijn broer was gewoon zo, en niets kon hem tegen houden. Eigenlijk had Achilles zich uit zijn eigen dood weten te praten. Eigenlijk kon hij hem wel vermoorden, maar toch deed hij dit niet, hij was altijd maar het kleine broertje geweest, het kleine stomme broertje, en Alcapone was thá man.

Achilles kwam bij een meer aan waarna hij een korte grom liet horen. “Verdwijn uit mijn pack gebied!” Hoorde hij een hond in de verte schreeuwen. Er volgde al snel een korte grom uit Achilles bek, wie dacht hier dat het zijn gebied was. Niemand heeft een gebied, zo was het voor Achilles en zo bleef het ook. Hij begon sneller te lopen, zo snel dat binnen de kortste keren in de verte twee honden zag staan. Een bliksemschicht was boven zijn kop te zien. Hij sprong op de husky achtige hond af, en rolde om hij gaf een korte grom en beet de hond in zijn oor. ''Wie denk je wel niet dat je bent, een beetje hier de baas spelen'' Hij sprong van de hond af, maar zag toen dat het zijn broer was. Hij schrok en sprong van schrik achteruit. ''Alcapone?'' Vroeg hij verstijfd.

Amillio rook de geur van actie in de lucht rond het mistige meer, een plek waar ze graag kwam want het was er zo lekker creepy. Ze rook drie geuren. 1 Geur was heel sterk en ging ook overal in de lucht, duidelijk een leider. Amillio nam de geur goed op in haar geheugen, wat ze altijd deed met nieuwe geuren alleen nog erachter komen wie dat is. De 2de geur leek enorm veel op de eerste maar toch ietsje anders en het was ook minder overheersend als de eerste. De eerste twee waren ook echt husky geurtjes, dat herkende ze aan zichzelf. Amillio glimlachte scheef, ook nog husky's ook dat is leuk. Ze stapte zelfverzekerd verder en begon ook sneller te lopen. De 3de geur was nog wel het minst sterk en het was ook zeker geen husky, dat was wel even jammer. Amillio kon meestal beter omgaan met soortgenootjes, die begrepen haar meestal ook beter en zij hun.

Ze liep stevig door want Amillio hield van actie en voelde gewoon dat daar wat aan de hand was. De grond onder haar voetkussens werd steets vochtiger en de mist werd steets dikker, het meer was nu in de buurt. Aha daar was het meer al, recht voor haar neus. Ze moest even zoeken naar de ingang want het was er echt enorm mistig. Ze zag geen poot voor de ogen. Na een 20 seconden zoeken vond ze de ingang en rende ernaartoe. Oke daar gaat ie dan en ze sprong maakte een spongetje over de drempel. Ze rende door de gangen heen, ze lette niet goed op maar ja het was donker dus opletten had geen zin. Toen werd het ietsje lichter maar nogsteets niet erg licht. Amillio had enorm snel gerend en het koste haar veel moeite te remmen en ze boste zo tegen een hond op. Het was een bruine husky waar ze tegenop botste. "Oooh sorrie"Zei ze met een zelfverzekerde stem maar toonde wel dat ze meende. In de zaal stonden 3 honden waarvan 2 husky's. "Ik kwam hier om uw roedel te joinen"Ze liep naar de zwarte husky en boog haar hoofd voorover als een buiging, nou Amillio was dat nodig vroeg een stem haar telkens in haar hoofd, maar nee een buiging liet respect zien en als je een in een roedel wou kon je maar beter de leider respecteren. Ook prate ze met U, wat ze anders ook niet deed maar het had dezelfde reden als bij de buiging die ze maakte. Ze zou het trouwens ook vanzelf horen als ze niet met U hoefde te praten, maar als je het niet zeker wist kon je maar beter met U praten toch?. Ze leek de honden een voor een aan, en als eerst de leider. Ze moest natuurlijk wel haar mederoedelleden kennen. Nu keek ze naar de bruine husky en als laatst naar de witte hond. "Mijn naam is Amillio"Stelde ze zich voor, en wachtte tot de anderen dat ook deden..

Alcapone zag hoe het eerste lid er aan kwam, tenminste zo dacht hij dat het een lid zou worden. Aan de bouw te zien was het een reu. Een korte, snelle glimlach, sierde de hondenbek van de reu. Maar die verdween al snel weer, het was maar een seconde. “Mijn naam is Judas, en de rede dat ik hier ben is dat ik me graag bij uw roedel voeg als daar kan toe is.”
Zelfs boog de reu, maar voor Alcapone hoefde dat verder niet meer. “Natuurlijk Judas, je mag wel je zeggen en houd alsjeblieft dat onderdanigheid voor je, dat hoeft van mij niet, iedereen in deze roedel is een broeder, dus ook jij bent als een broerder voor mij. So Welcome.” Begon hij tegen de even oude reu.
Plots werd hij overrompeld door een andere hond. Wild sprong deze op hem en samen rolden ze over de grond. Woedend gaf hij hem een enorme scratch met zijn poot over het gezicht van de hond. Deze gaf daarop een enorme beet in de reu zijn oor. Wild en ruw gooide Alcapone de reu van zich af.
Zelf sprong hij terug op zijn poten en ging in de aanvalshouding staan. Grommend en dreigend liep hij er op af. “Wie denk je wel niet dat je bent, een beetje hier de baas spelen.” Dit was een druppel voor Alcapone en hij gaf de husky een enorme, grommende snauw terug. “Jij hebt het wel tegen een alfa, brutaaltje!” Beet Alcapone hem sissend van woede toe.

Ineens schrok de hond van iets en sprong achter uit. “Alcapone?” Verstijfd keek de hond hem aan. “Ja dat heb je heel goed, Achilles!” Nog altijd woendend keek de reu naar zijn broer. “Achilles” herhaalde de naam zich in zijn hoofd. “Achilles?” Plots helemaal verward keek hij hem aan, maar al vrij snel herstelde hij zich.
“Wat doe jij hier?” Vals grommend keek hij naar de hond voor zich terwijl hij zich probeerde in te denken wat hij nog van hem moest. Hij had hem laten leven, maar dat betekende niet dat Achilles nu weer aan zijn lippen moest gaan hangen. Of kwam hij nu weer aandacht te kort. Eigenlijk, zo zou hij het komen te weten.
Maar om daar lang over na te denken, kon hij niet. Het volgende lid kwam binnen. Ze botste tegen Achilles aan. Nog een husky. Uiteindelijk stonden er nu hier in totaal 3 husky’s en een andere hondenras. Met een grijns keek hij er na.
“Oh sorry.” Begon ze, terwijl Alcapone nog altijd even boos keek door de aanval van Achilles. De reu bekeek even de teef voor zich maar richtte zich toen op haar. “Ik kwam hier om uw roedel te joinen.” De reu knikte eens en keek haar aan. Net zoals de andere hond sprak ze met u en uw.

Eerst liet Alcapone haar uit praten, dat was wel zo netjes. Ze waren nu bij de aanmelding van zijn roedel, wat betekende dat zij allemaal elkaar moesten behandelen als broeders en zusters. Ook zouden ze geen u of uw moeten gebruiken tegen hem. En wat die onderdanigheid betroef, dat hadden ze ook niet nodig, door de broeders en zusters regel.
“Mijn naam is Amillio.” Stelde ze zichzelf voor en Alcapone knikte. “Welkom Amillio. Je mag wel je zeggen en houd alsjeblieft dat onderdanigheid voor je, dat hoeft van mij niet, iedereen in deze roedel is een broeder, dus ook jij bent als een zuster voor mij. So Welcome.” Sprak hij ook tegen Amillio en ging verder. “Tevens geld voor jou Achilles, dat jij als een broeder voor mij bent, letterlijk en figuurlijk.”
Rustig sprong hij terug van de steen af, waar hij na dat hij van het kleine, nog niet eens een gevecht met Achilles weer op was geklommen. Rustig ging hij voor ze zitten. “Ik wil jullie vandaag bij mijn roedel voegen en dat wil ik doen, door jullie te laten testen op wat jullie kunnen. Zo kan ik mijn beslissing duidelijk maken, welke rangen jullie zullen krijgen. Ik heb denk ik al wel een idee welke jullie allemaal krijgen, maar om zeker te zijn, wil ik dat jullie laten zien wat je in je mars hebt.” Ging de reu weer verder.
“Ik wil dat Achilles een zwerf hond overhaalt hier buiten deze plek, daarna dood en in het meer gooit. Voor jou Judas, wil ik graag dat je met je force bewijst dat je zeer loyaal bent. En Amillio, jij zult, mij 3 zeldzame kruiden brengen om gewonde honden mee te verzorgen.” Sprak de reu verder. “Zijn er nog vragen?”

/ Zo leuk en fijn dat jullie meteen al posten :)./

Gast

|| Judas ||

Alles was klopte, alles ging goed. Hij had zijn naam duidelijk gemaakt,en hij had het feit duidelijk laten blijken dat hij deel wilde uitmaken van zijn roedel. De hond reageerde, en maakte duidelijk dat hij geen onderdanig gedrag tollereerde. Dan had hij dat dus voor niets gedaan, Judas haatte het als hij iets voor niets deed. En zich onderdanig stellen was al helemaal bijzonder, maar hij zag het voordeel dat hij dat dus bij deze reu niet hoefte te doen. Zijn roedel begon steeds meer zijn intresse te trekken, en het feit van broederschap lag hem ook wel. Voordat Judas verder kon vragen, dook er een hond boven op de reu. Judas gromde kort, en liet daarbij zijn gele tanden zien. Gewoon uit een schrikreactie, en als het nodig was toe te slaan. Maar dat hoefte al niet meer, blijkbaar kende deze twee elkaar. Beide Husky's, de eene bruin de ander zwart. Broers. Overduidelijk. Enja het klopte, door de woorden die zijn kop binnendrongen was het duidelijk om er zeker van te zijn dat deze twee reuen broers waren. Nu was de naam van zijn broer ook duidelijk, want hij nam aan dat hij ook in de roedel zat evenals hem nu. Want hij begon zich langzaam te realiseren dat Judas nu een Faithfull Prayer was. Hij kon een grimmas niet onderdrukken. Niet veel later voegde nog een hond zich bij het zootje, een Husky. Verdomme weer een Husky, hij was de enige in zijn soort hier. Nouja, dan was Judas echt een mengelmoes van allerlei honden. Hij zelf wist niet eens meer wat, maar in ieder geval heel wat. De hond die zich er voorlopig als laatste bij voegde stelde zich voor als Amillio, en maakte duidelijk dat ook hij de Faithfull Prayers wou veroorloven als lid. En Alcapone zoals eerder bij hem stemde daarin mee, en gaf ook nogmaals aan dat er geen onderdanigheid werd getollereerd, en dat hij zich ook broeder mocht noemen. In eens had hij abnormaal veel broers, niet letterlijk natuurlijk. Maar het ging om het idee bij hem. Nu hij daaraan dacht moest hij weer terug denken aan zijn zus, en broertje. Grappig. Wie had ooit gedacht dat de siblings weer bij elkaar zouden komen. Hij niet in ieder geval. Toen de reu Alcapone weer sprak, vloog zijn blik naar de helder blauwe kijkers van de reu. En luisterde hij, waarbij hij alles in zijn hoofd stampte. Ze moesten een test doen, en Judas mocht zijn Force laten zien. Hopelijk ging dit goed, en hielt hij de controle. Maar Judas ging alles op alles leggen om het goed te doen. Hij had enkel alleen wel een vraag; 'Waar wilt u dat ik mijn Force op uit oefen?' Want een roedellid of iets dergelijks leek hem fraai. Maar het moest wel een levend iets zijn, zoals een boom of een plan iets in die richting. Judas bleef stevig op vier poten staan, de reu aankijkend. Afwachtend op een antwoord, zodat hij zijn taak kon voldoen.

Amillio hoefde dus niet onderdanig te doen en hem niet met U aan te spreken, gelukkig want daar was Amillio niet goed in. Beleefd zijn zat niet in haar aard maar als het nodig was deed ze het wel. Nou het was niet dus niet meer doen en daar bleef het bij. Ze kregen allemaal opdrachten die ze zorgvuldig moesten uitvoeren, aha Amillio haar kans om haar kunsten te laten zien, en zo'n kans liet ze nooit vergrijpen. Ze moest 3 zeldzame kruiden naar hem brengen om honden te genezen, haha makkie voor Amillio. Ze wou dan ook de meest zeldzame planten/kruiden hebben. Ze dacht diep naar voor een paar hele zeldzame, het enige probleem was dat die allemaal ver weg groeide. Aloë Vera die groeide meestal op eilanden maar toch besloot ze die te nemen, het hiel tegentonicum bij bloedarmoede,slechte spijsvertering ,leveraandoeningen, purgeermiddel bij ernstige constipatie, stimulering van de galstroom. Ajuga reptans met andere namen Zenegroen ook een zeldzame kruide die helpt tegen inwendige bloedingen. Als laatst Hyoscyamus niger ook wel Bilzekruid werkt kalmerend, pijnverlichtend, bij ziekte van Parkinson en bij zenuwpijn, kiespijn, reumapijn. Amillio was zeker van haar keuze en vastbesloten dat te gaan halen. Zenegroen groeide op warme plekken en Blizekruid groeide overal en nergens dus dat zou wel niet zo moeilijk zijn. "Komt voor de bakker"Zei Amillio met een glimlach en draaide om en liep weer richting de uitgang. In de donkere gang dacht ze nog even na, waren de planten en kruiden die ze uitkoos wel de goede?. Die gedachte gooide ze weg tuurlijk waren ze goed het kon niet anders, toch?
De teef liep door de gang naar buiten. De andere hadden ook leuke opdrachten gekregen, voor al Achilles. Amillio zou die van Achilles ook wel willen hebben maar was ook trots op haar opdracht.

(JUDAS AMILLIO IS EEN MEISJE!!!. en die kruiden wist ik natuurlijk niet uit mijn hoofd dus heb even een site gebruikt (AA))

Nog steeds stond hij verstijfd, zijn ogen stonden helemaal open gesperd. Hoe kon dit zijn broer zijn, zijn broer die die al 4 jaar niet had gezien. Plotseling werd Achilles opzij geduwd door een hond een grom kwam uit zijn bek en hij haalde uit naar de hond, niet dat hij veel schade aanbracht. ‘ Oh sorrie ‘ Zei de hond tegen hem toen hij uit had gehaald. Weer een husky zoals hij kon zijn aan haar postuur. Wat waren hier toch veel husky’s ze waren in overvloed. ´ Ik kwam hier om uw roedel te joinen´ Zei de hond toen. Achilles keek haar een beetje archwanend aan. Eerst tegen hem aan botsen en dan ineens de roedel willen joinen? Niet dat hij al in deze roedel zat maar hij vond het toch een beetje raar. ‘ Mijn naam is Amillio’ Zei de teef toen. Achilles knikte een keer naar de hond genaamd Amillio.

Achilles hoorde hoe zijn broer kwaad werd op hem. ‘ Jij hebt het wel tegen een alfa, brutaaltje’ Zei zijn broer dreigend waarna hij een scratch in zijn gezicht kreeg, wat een litteken zou worden. ‘ Ja dat heb je heel goed, Achilles’ had zijn broer gezegd. Achilles keek even weg, naar de witte reu genaamd Judas. Die zat er maar een beetje bij, Achilles wist niet echt wat hij er mee aan moest, dus besloot hij een kort knik je te geven. ‘Wat doe je hier’ vroeg zijn broer ineens uit het niets. ‘ Wat ik hier doe gaat jullie allemaal niks aan, ik ben hier gekomen om een leven te leiden, bij een roedel aan te sluiten, welke roedel weet ik nog niet’ Zei Achilles plechtig waarna hij zich omdraaide en begon weg te lopen.

Toen begon zijn broer te praten. ‘Welkom Amillio. Je mag wel je zeggen en houdt alsjeblieft je onderdanigheid voor je, dat hoeft van mij niet, iedereen in deze roedel is een broeder, dus ook jij bent als een zuster voor mij.’ Gelijk daarna volgde: ‘Tevens geld voor jou Achilles, dat jij een broeder voor me bent, letterlijk en figuurlijk.’ Achilles voelde een grom in zich opkomen, Alcapone wist dat ie dat beter niet kon zeggen, nooit had Alcapone als een broeder voor hem gevoeld. ‘ Zo voelde het vroeger anders nooit, schoot er uit zijn bek’ Achilles draaide zich weer terug ricting de roedel misschien kon dit ook nog wel leuk worden, zo in een roedel zitten.

Achilles keek zijn broer strak aan. ‘Weetje, ik wil je roedel ook wel joinen’ Zei hij wannaar hij ging zitten, naast zijn broer. ‘Ik wil dat Achilles een zwerf hond overhaalt hier buiten deze plek, om zich bij de roedel te voegen, hem vervolgens vermoord en in het meer dumpt. ‘ Achilles knikte. Judas moest zich met zijn force bewijzen en Amillio moest kruiden zoeken. Hij had dus de moeilijkste opdracht, Waarom? Achilles knikte kort naar Judas die ook begon te praten. ‘Waar wilt u dat ik mijn force op uitoefen’ Had Judas koel en kill gezegd. Amillio zei daarna ook nog wat maar toen besloot hij maar op pad te gaan, om zijn missie te volbrengen.

Alcapone keek rond toen hij de opdrachten had uitgedeeld. Hij had gevraagd of er vragen waren en die waren er. “Waar wilt u dat ik mijn force op uitoefen?’ Judas, de hond voor hem sprak het koel en kill uit. Amillio vertrok en Achilles…
Voor de reu was het alsof er gewoon een andere hond stond. Blijkbaar was hij niet zo blij met zijn uitspraak. Maar dat maakte hem niet uit. Hij bleef en zou zijn broer blijven. Daar zou hij niet onder uit kunnen maar Achilles ook niet.
Maar voor hij het wist was Achilles voor zijn opdracht begonnen en kon de reu zelf zijn gedachten vrij maken. Nog altijd had hij Judas geen antwoord gegeven. “Als je me geen u meer noemt, dan mag je zelf weten waar je je force op gaat uit oefenen.” Even grijnsde de reu vals.
Maar ja, hij kon nu even niet weg van deze plek, even kijken of er iemand anders was die hier de boel wilde verzieken.
Amillio zou de geneeskundige planten brengen, Achilles bracht hem een hond die hij had overgehaald en daarna zou doden en Judas zou zijn force laten zien. Beter als dat kon het toch niet, of wel?
Het was in ieder geval al wat voor het begin van zijn roedel. Zijn grijns bleef op zijn honden bek staan en ook zijn gedachten bleven vals. Hij kon er gewoon niks aan doen. “Je bent wel slim, goede plek.” De reu keek om en zag Sabir hangen.

Het beestige onderdaan van zijn god, keek hem grijnzend aan. “Vond ik ook al. The Faithful Prayers gaat goed ja.” Met een korte wenkbrauwwiebel keek hij eens voor zich. Er moest nu gewoon even niks tussen komen. Hoe sneller hij klaar was met in dit gehucht te zitten, hoe sneller hij weer naar de frisse buitenlucht kon.
Na een tijdje irriteerde het Alcapone altijd als er geen frisse lucht was en het er begon te stinken. “Hoeveel gelovigen en hoeveel niet gelovigen?”[/i] Begon Sabir ernstig. De reu dacht eens na en haalde zijn schouders op. [b]“Zien we nog wel.” Mopperde hij.
Nu hij eens een roedel had en nu het kon, wilde hij het weer gaan verpesten. Rustig stond hij op en sprong van de verhoging af. “Beledigd?” Aan zijn stem te horen was hij behoorlijk lacherig bezig.
“Never.” Gromde de reu en sprong op het beest af. Wild beet hij eens in de hals.
“I’m your personal vampire, ik zal maar oppassen als ik jou was, Biertje!” Met een valse, grommende grijns keek hij hem aan. Hopelijk hield hij nu eens op met het irriteren en het abnormaal plots opduiken uit het niets. Wanneer ze goed hun opdrachten hadden voltooid, zouden ze meteen al een lid zijn en zouden ze verder geen risico’s meer lopen.
De gedachten van Alcapone liepen hard door elkaar, vooral over Achilles. Eerst was hij altijd het neutrale lieverdje, maar hij begon ook af te snauwen. Een korte grijns versierde de bek van de reu. Dan leerde hij het nu toch nog.

Rustig wachtte hij af, nu Sabir negerend, tot de drie honden terug kwamen van hun opdrachten. En hoe hij kon zien hoe ze hun krachten uit verschillende hoeken hadden gebruikt. Plots merkte hij op dat Sabir hem wilde aanvallen, om hem te irriteren, maar een luide grom viel uit zijn bek. Hij had op moment geen zin in dat irritante gedoe en al helemaal niet met Sabir.
Het was niet de bedoeling om hem hard te beledigen met deze grom, maar het kon nu niet anders. Alcapone keek eens voor zich en wachtte rustig verder.

/ Sorry voor dat lange wachten van een week ): Er kwamen onverwachtse bezoeken brengen aan mijn familie bij D; Posten ging daardoor moeilijker D; Deze week word ook niet veel, door allemaal activiteiten van school. Woensdag hoop ik dat ik geslaagd ben en dan maak ik een langere post (als dat lukt xD)./