Stand up for our rights -Iedereen die bij Outlanders wilt-

Zijn donkere ogen dwaalde over het meer terwijl hij voorover boog om van het water te drinken. Terwijl hij dronk hielden zijn zintuigen alles goed in de gaten. Mitch had een plan, een geweldig plan. Een plan genaamd The Outlanders. Zijn lippen krulde een beetje omhoog bij die gedachten aan die naam. Het was een codenaam geweest die hij, samen met zijn 2 broers, altijd had gebruikt. Mitch was opgegroeid in een strenge Pack. Eentje die niet hielt van geintjes. Hij was in zijn puppy tijd daarom ook het buitenbeentje. Mitch was dominant, en als simpele volgeling was het niet de bedoeling dat je die eigenschap had. Zijn opstandige gedrag had uiteindelijk ook de dood van zijn zusje betekend. Toen zij dood ging, verliet hij noodgedwongen zijn roedel. Niemand wou hem meer. Niemand wou gezien worden met de hond die zoveel verdriet bij hun had aangebracht. Hij vertrok bij hun toen hij 6 maanden was. Het zwerven had hem hard gemaakt. Mentaal ging het de eerste maanden slecht met hem, Toen kwam hij er ook achter dat hij een force had. Meestal weten honden het gelijk als ze een force hebben, maar tot zijn 7e maand had hij altijd gedacht dat hij forceless was. Misschien was hij dat ook wel, omdat hij eerst nooit de doden kon zien. Waarom hij ineens overledenen kon zien was voor hem nog steeds onduidelijk. Ineens was ze daar. Zijn overleden zusje. Als een geest dwaalde ze om hem heen. Misschien was het wel de band die hij en zijn zusje hadden die het mogelijk maakte om overledenen te zien. Mitch schudde zijn zware kop. Het deed na al die jaren nog steeds pijn om terug te denken aan zijn verleden. Zelfs al zwierf zijn zusje samen met andere geesten 24 uur per dag om hem heen, hij moest zijn hoofd bij het heden houden. Als nu nu mee ging in de wereld van de doden, kwam hij er nooit meer uit. Standvastig hief hij zijn kop en schudde de gedachten weg. Er was genoeg nagedacht. Het was tijd.

Langzaam rekte hij zich uit. Hij kraakte de botten in zijn nek en gaapte. Hij had geen idee hoeveel leden er op af zouden komen. Maar hij had er wel vertrouwen in dat hij niet de enige was die behoefte had aan een goed georganiseerde pack. Tenslotte moest hij de eer hoog houden van honden zoals hij. Roddels gingen in de rondte van andere packs die waren ontstaan. Goede packs wel te verstaan. Nu was hij niet een hond die er gelijk op los moordde om alle goedzakjes een lesje te leren. Al had hij wel een slecht geweten. Mitch had ervaring opgedaan toen hij ander half jaar had rond getrokken met 2 andere honden. Het waren echten diehards. Honden die gingen tot ver na hun dood. De trainingen hadden hem alles geleerd over vechten, maar ook over discipline, controle en samenwerking. Met vechten alleen kwam je er niet. Een pack moest goed lopen. En dat kon alleen als de leider wist van aanpakken. Nu had Mitch nog nooit boven andere gestaan. En zijn oude alfa was nou niet echt een voorbeeld voor hem geweest, dus hoe het zou gaan uitpakken wist hij zelf ook nog niet. Weer schudde hij zijn hoofd. Er was geen tijd om te twijfelen. Even liep hij het meer in. Toen hij tot zijn schouders in het water stond sprong hij op een zwerfkei die vlak bij de kant lag. Even sloot hij zijn ogen. Een lage blaf galmde door het gebied. Het was meer een huil en duurde ongeveer 5 seconde. Hij herhaalde dit. Toen zijn stem weg stierf zakte hij door zijn achterpoten en ging zitten. Afwachtend maar vol vertrouwen tuurde zijn ogen over het stille gebied. Geen detail ontging hem nu. Ieder teken van leven wou hij opmerken. Iedere hond moest hij zien aan komen.

Voor iedereen die in The Outlanders wilt!

Delicia was een slechte hond en dat wisten de meeste als wel. De husky kon harten breken als geen ander kon
nadoen. Ook had ze de Force Heart break waarmee ze een felle pijn door het hart van een andere hond heen liet
gaan en een kwetsend gevoel op hoogste niveau kon geven, maar ze had niet altijd de force nodig om iemands.hart te breken zelf wist ze maar al te goed hoe je dat moest doen. Het liefst liet ze haar slachtoffers eerst flink pijn lijden voor ze ze vermoorde, geestelijk en lichamelijk, dat was gewoon vele malen leuker. Ze liep stoer door het
gebied heen, niet bang voor andere honden, zelfs niet voor een Alfa. Delicia kon best iemand gehoorzamen maar alleen als het haar ook hielp, zoals een alfa zou ze gewoon gehoorzamen om een hoge rank te krijgen, die ze tuurlijk wel met trots zou uitvoeren vooral als ze straffen mocht uitdelen was dat leuk. Bij een straf van haar zouden
ze dan ook echt wel gehoorzamen, want ze kon echt gruwelijke straffen geven. Delicia wist wel hoe je dingen moest aanpakken

Ze liep richting het meer en daar zag ze een hond staan, duidelijk een Alfa aan zijn geur te merken,
maar nog wel een alleen, mooi want dat was ze de eerste in de roedel. Ze liep stoer maar ook erg
sexy zoals ze altijd deed, zo kwam ze immers aan haar naam Delicia, Delicia is Portugees voor lekkerding.
Ze kon wel wat Portugees, zoals dat ene liedje van de mensen, ja dat was haar favoriet. Delicia was
ook niet het beste hondje dat een mens tegen mocht komen, ze stal eten en mooie dingetjes en ook
mensje bijten vond ze leuk. Ze had wel eens huisdieren vermoord voor de lol, daar waren de mensen
niet echt blij mee. "Hoi ik kom hier om U roedel te joinen."Zei ze respecterend
en kil, ze moest namelijk wel een goede indruk maken van een slechte hond, met U aanspreken was
dan ook een goed idee maar ze moest ook de indruk van een slechte geven dus zei ze het best kil.
Ze stond stoer en sexy naar de hond te kijken, dat hielp meestal om een slechte indruk te maken.
"Mijn naam is Delicia en ik zou nog wel eens goed van pas komen."Zei ze met een
scheve glimlach.

Vegas dwaalde al een aantal dagen met het idee in haar hoofd om zich bij een Pack aan te sluiten. Of in ieder geval bij een groep waar ze een beetje houvast bij kon krijgen. Ze had vanaf haar eerste levensjaar alleen rondgezworven nadat ze haar familie achter zich had gelaten door het gruwelijke voorval. Nooit had ze er echt problemen mee gehad om alleen te zijn, maar af en toe miste ze toch dat gevoel van liefde, broederschap. Ook had ze behoefte aan een vaste plek, eentje waar ze zeker wist dat ze welkom was. En misschien zou het leven in een Pack haar helpen om haar verleden te vergeten en om een nieuw leven te beginnen.
Vegas had hier en daar gehoord over een slechte Pack. Er waren veel verhalen over de nieuwe Packs, maar bij ene 'Outlanders' had ze wel een goed gevoel. Sowieso wist ze niet veel van Packs af, aangezien haar ouders haar altijd een beetje uit de buurt van deze groepen hadden gehouden. Waarom, daar was Vegas nog steeds niet achter, maar dat waren nu geen zorgen meer voor haar. Ze was nu vrij om te doen wat ze wilde, en wat ze nu wilde, was zich aansluiten bij een Pack.
Van een aantal betrouwbare bronnen had het teefje te horen gekregen over de locatie waar The Outlanders zich zouden moeten vestigen. Ook had ze gehoord dat er een wervingsontmoeting zou zijn, en deze wilde ze graag bezoeken. Als een Pack uiteindelijk toch niets voor haar bleek te zijn, kon ze er zo weer uit stappen. Ze wist flink van zich af te bijten als het moest, dus die Packhondjes zouden eerder voor haar uit moeten kijken dan als zij voor hen zou moeten uitkijken.
Vegas versnelde haar pas bij het ruiken van de geur van water. Er was haar gezegd dat de Pack zich zou hebben gevestigd dicht bij een meer. Het duurde niet lang tot de geur van water zich mengde met een lichte geur van hond, die steeds sterker werd. Een blaf galmde door het lege gebied. Vegas spitste haar oren en hield haar pas even in om om zich heen te kunnen kijken. Het gebied zag er oké uit. Ze kon hier wel een mooi plekje voor zichzelf creëren. Eenmaal bij het meer aangekomen, kon het teefje direct zien waar de wervingsontmoeting van The Outlanders was. Een grote, statige hond had zich op een rots begeven, een andere hond stond er niet ver vandaan. Vegas kreeg een kort moment van twijfeling. Was ze zeker van wat ze wilde? Ja. Ze moest dit doen, gewoon om te proberen. Als dit haar kon helpen met het vergeten van haar verleden en het opbouwen van een nieuw leven, had ze het er voor over. Maar er moest niet van haar worden verwacht dat ze slijmend door haar knietjes ging voor een of andere Packleider. Zo was ze niet. Ze was koppig, eigenwijs. Ze deed wat ze zelf wilde en weigerde naar anderen te luisteren als ze niet wilde. Vegas leidde gewoon haar eigen leven, ze had niemand anders nodig om haar leven voor haar te leiden.
Benieuwd naar wat de Packleider voor zou stellen, deed ze een aantal stappen richting de twee honden. Ze bleef op een afstandje zitten en luisterde naar wat de hond onder aan de grote rots te vertellen had. Aha, ook iemand die zich graag bij de roedel wilde aansluiten. Delicia, als het teefje het goed had gehoord. Fijn. Nu was het Vegas' beurt om te laten zien waarvoor ze was gekomen. "Ben ik hier aan het goede adres voor The Outlanders?" blafte ze hard, om zich goed verstaanbaar te kunnen maken. Ze wierp een schichtige blik naar de hond op de rots. "Zo ja, dan zou ik me graag willen aansluiten bij deze groep honden, of wat het dan ook wezen mag."

Oh my god, dit is echt een heel slechte post. Sorry ;o

[Dit is de eerste keer dat ik een slecht hondje speel dus als de post slecht is mag je dat gerust zeggen en sorry voor de korte post.]

Solar draafde vrolijk door het mistige gebied. Ze hield de omgeving goed in de gaten. Solar was een slechte teef, maar door haar naam werd er wel eens een vergissing gemaakt. Solar hield daarom niet zo veel van haar naam, maar ze moest er mee leven.
Solar stond even stil, ze had dorst van al dat draven en liep naar een meer toe. Ze nam een paar slokken, toen keek ze even om zich heen.
De gedachte over een roedel zweefde door haar hoofd. Misschien was een roedel handig, ze had daar bescherming en kon mee vechten met oorlogen. Solar hield van vechten, maar ze zal het nooit zonder reden doen, en als ze dat deed zou ze niemand doden.
Solar richte haar kop op, een zachte huil of een lange blaf galmde door het gebied. Het was van een roedel, een slechte.
Snel draafde Solar er naar toe. Ze had zo'n gevoel dat dit de roedel was waarbij ze hoorde. Ze rende steeds sneller over de mistige vlakte. Ze was niet bang voor de alfa of de andere honden, ze wou echt graag bij de roedel.
In de verte zag ze heel wazig de vorm van een grote hond en 2 andere honden. Ze rende steeds sneller er naar toe. Al snel stond ze voor de honden en de alfa.'Ik neem aan dat dit de slechte roedel genaamd 'Outlanders', zo ja, dan meld ik me aan.' Zei ze grijnsend.

Rustig zat de grote reu op de bijna zwarte rots. Het was een perfect plekje om de omgeving in de gaten te houden. Sinds hij hier in dit gebied was had hij gekeken welk gebied hij het beste kon gebruiken tijdens zijn eerste pack bijeenkomst. Het was een kleine open plek met enkele stenen half in het water. Mitch zat op de grootse rots die net 2 meter in het water stond. Zijn blik gleed langs de rand van het meer. De lichte mist en het gefluister van het riet gaf een luguber sfeertje. Zijn diep bruine ogen wachtte nog altijd op de eerste beweging. Voor zijn gevoel duurde het een uur voordat hij eindelijk die eerste beweging zag. Natuurlijk had het veel korter geduurd, maar op momenten zoals deze was Mitch nogal ongeduldig.

Vanuit de mist zag hij de schaduw van een hond vormen, die zich in een relatief snel tempo bij hem voegde. De teef sprak hem aan met U, wat hij best apart vond aangezien de teef ouder was dan hijzelf was. “Met U hoef je niet te spreken, Delicia.” zei hij toen ze was uitgesproken. Net toen hij wat meer wou vertellen over de bedoelingen van de pack kwam een tweede gedaante in beeld. Zijn mondhoeken krulde iets omhoog, terwijl zijn ogen net zo serieus als altijd bleven staan."Ben ik hier aan het goede adres voor The Outlanders?" sprak ze luid en duidelijk. “That's right” zei hij terwijl hij opstond en zich van de steen liet glijden. Het water waarin hij stond was nog geen staart lengte diep. Langzaam begaf hij zich op de kant en keek beide honden even aan. “Welkom,” sprak hij. Net toen hij een tweede poging wou wagen om wat meer te vertellen kwam een nieuwe hond in beeld. Weer een teefje. Hij grijnsde en wachtte tot ze zich zou voorstellen. 'Ik neem aan dat dit de slechte roedel genaamd 'Outlanders', zo ja, dan meld ik me aan.' Mitch liet zich door zijn achterpoten zakken en plofte met zijn kont op het mini zandstrandje. “yep, jullie zijn de eerste leden die deze pack rijk is.” zei hij met een niet al te serieus gezicht. Mitch wist nooit hoe serieus je moest blijven bij dit soort bijeenkomsten. Tuurlijk , hij was de alfa en moest de orde houden. Maar dat betekende niet dat je altijd maar serieus moest zijn, right? Even gleden zijn ogen over het gebied. “Ik heb geen zin een bijeenkomst met alleen maar saai gebabbel, meteen wat actie er in gooien leek me wel geschikt.” een voor een keek hij de 3 teefjes voor hem aan. Toen stond hij op en nam plaats op een andere steen. Het zandstrandje was ongeveer 4 bij 4 meter. Precies groot genoeg voor de opdracht die hij in zijn hoofd had zitten. “Allright listen up,” begon hij terwijl zijn staart rustig over de steen zwiepte. “Zoals jullie weten is evenwicht en stabiliteit een van de belangrijkste dingen voor een hond. Niet alleen bij gevechten, maar bij alles wat je doet. Ook al heb je dit misschien niet eens door. Het is de bedoeling dat jullie op dit kleine gebiedje van zand blijven. Ontwijken word dus lastig.” een klein grijnsje was te zien op zijn gezicht terwijl hij sprak. “Jullie moeten elkaar tackelen zonder elkaar te verwonden, gebruik je hersens. Het uit evenwicht brengen van iemand is al voldoende. Het liefst met zo weinig mogelijk lichaamscontact.” even twijfelde hij, maar snel herstelde hij zich. Dit was altijd een leerzame oefening voor hem geweest, en je kon goed zien hoeveel controle een hond over zijn lichaam had. Tenslotte was bijten en verwonden tijdens een gevecht riskant. Het uit evenwicht brengen zonder al te veel contact was veiliger. Hopelijk zagen deze honden ook het nut van de opdracht in. “Oh, en het gebruik van forces is toegestaan, net zoals 2 tegen 1. tenslotte moeten we het wel interessant houden.” grijnsde hij. Misschien oneerlijk voor honden zonder force, maar uiteindelijk moest hij er toch achter zien te komen of een force hond zijn force onder controle had. “Vragen?” zei hij terwijl hij opstond en langs de zijlijn ging zitten. “Begin!” blafte hij duidelijk hoorbaar. Mitch was benieuwt welke van de 3 als eerste het initiatief zou nemen om iemand ander te tackelen.

Er mogen nog honden bij komen, graag zelfs (:

Met een kleine gaap werd Dani wakker, ze keek op uit het gras. Haar vachtje was besmeurd met zand en modder. Ze kuchte even, er kwam een stofwolkje op uit haar bekje. Haar keel voelde weer wat vrijer nu. Ze hoorde gehuil en besefte dat er een roedeljoin plaatsvond, misschien kon ze daar wel terecht. Ze sprong op uit het gras en kuchte weer. Ze sprong door het gras naar een meer, daar was ze gisteren nog in slaap gevallen. Ze dronk wat water en kuchte weer. Ze was verzwakt omdat ze gisteren aangevallen was, door iets... Er zat nog een wond, de wond zag er smerig en groot uit. Dani keek op en zag grote honden. Ze huilde halfkuchend naar het groepje. Zouden de honden reageren? Laat staan accepteren, ze was zwak geworden door gisteren en natuurlijk die wond... En ze was nog maar een pup. "Hallo." Zei ze kuchend.

Flutpost, en short :)

Vegas luisterde met een half oor naar wat de 'grote Packleader' allemaal te vertellen had. Hij was omringt door teefjes die zich bij zijn Pack aan wilden sluiten, en leek er duidelijk van te genieten. Vast niet alleen om het feit dat hij aardig wat vrouwelijk gezelschap had, maar ook omdat hij genoot van zijn macht. Althans, dat is was Vegas verwachtte. Op een gegeven moment kwam de reu met een opdracht. Na een lange uitleg werd het duidelijk wat hij wilde van de teefjes. Ze moesten vechten. Prima, echt iets voor Vegas. Alleen hield ze niet zo van het gedeelte waarbij de reu vertelde dat ze elkaar niet moesten verwonden. Dat was dan toch geen echt gevecht? Ze besloot het maar in de groep te gooien, ook al had de reu gezegd dat ze konden beginnen. Ze had toch nog niets te verliezen. "Geen verwondingen aanbrengen? Wat heb je dan aan een gevecht?" mompelde ze op een lichtelijk minachtende toon. "Ben je bang dat ik een van je nieuwe aanwinsten gelijk blesseer?" Ze snoof en wierp een blik op de andere teefjes. Ze zagen er niet uit als sterke concurrentie. Vegas was een goede vechter, had ook flink van zich af leren bijten in het mensengebied waar altijd wel iets te vinden was om om te vechten. Ineens dook er een aanzienlijk jong hondje naast de anderen op. Ze blafte dapper een begroeting en deed haar best om een beetje aandacht te krijgen. Ze wachtte even op wat de Packleader tegen haar zou zeggen, waarna ze een grijns op haar snoet kreeg. "Als we dan toch een klein gevecht moeten houden, kies ik dit moppie als tegenstander." Ze deed een paar stappen naar de pup toe en hing haar snuit net voor het kleine gezichtje. "Ben je er klaar voor?"

Dani keek met een boos gezicht naar het groepje, niemand leek haar op te hebben gemerkt. Opnieuw blafte ze naar de honden. Ze schudde zich even uit en gaf haar wond een lik. Toen ze weer opkeek zag ze een grotere hond en wist dat zij haar had opgemerkt. "Als we dan toch een klein gevecht moeten houden, kies ik dit moppie als tegenstander." Zei de hond. Ze deed aan paar stappen naar Dani toe en keek haar recht in de ogen. Dani keek met een ondeugend, maar uitdagend gezicht. Ze was dan wel verzwakt, ze was jong en sterk. "Ben je er klaar voor?" Dani versmalde haar oogjes. "Nou en of!" Een glans was in haar ogen te vinden. Ze sprong achteruit en sprong uitdagend en speels heen en weer, ze wist dat dit geen spel was, maar zo was een pup, ondeugend en speels, maar Dani was een slimme en sterke pup. Toen ze haar moeder nog niet kwijt was, zei ze altijd dat Dani een bitch van een pup was. Ze werd altijd geprezen op haar slimheid en sterkheid, ze gaf nooit op, net zoals nu. Ze had een grote wond en was haar familie kwijtgeraakt, maar toch ging ze vechten met een grotere en oudere hond. Ze wist dat ze klein was, maar dat weerhield haar nergens van.

Delicia was de eerste hier bij de Outlanders, en steets kwamen weer meer hier aan komen lopen. Ze keek emotieloos naar de honden die ook bij de Outlanders wouden. Een husky, een Australian shepherd en een labrador pup die er eigenlijk wel vriendelijk uit zag, kwam die bij de Outlanders? Serieus? Delicia keek naar de pup en vond zelf dat die er echt te goed uitzag, een enorm goedzakje. De husky zag er beter uit en ook stoer, net zoals Delicia. Nu keek ze emotieloos naar de Australian shepherd, die ook bij de Outlanders? En weer de vraag Serieus? Blijkbaar was het wel serieus. Mitch wou dat ze gingen vechten zonder iemand te verwonden, nou dat was haar specialiteit. Gelukkig koos de Aussie de labrador pup, want dan kon Delicia tegen een sterkere hond en ook nog een soortgenoot. De Aussie moest tegen een pup dus dat was makkelijk maar een soortgenoot van ongeveer dezelfde leeftijd was wat anders. Ze gromde uitdagend naar de husky "Dan ben jij bus mijn slachtoffer. bereid je maar voor schatje. It can hurt a little."Zei ze met een gemene grijns tegen de husky tegenover haar. It kan hurt a little was nog zacht uitgedrukt want Delicia kon makkelijk iemand naar beneden halen zonder diegene aan te raken. De pijn die zij met haar force kon geven was een enorme felle pijn en zowat ondragelijk. Ze grijsde weer naar de husky en begon het gevecht. Ze concentreerde zich op de husky en gaf haar een pijnlijke schok in haar hart met een enorm kwetsend gevoel dat op haar hersenen werd gedrukt. De pijn die ze de husky gaf was heel intens maar de vraag was of de husky ging liggen? ze dacht het wel want ze kende de pijn die zij gaf en die was ondragelijk en echt heel intens, een vreselijk nare pijn. De schokken die door de husky haar hart gingen waren heel hard en daardoor kon de husky inkrimpen en gaan liggen. Ze zou alleen ophouden als de husky zou gaan liggen en Oh Delicia kon lang doorgaan dus de husky moest het wel opgeven..