Boundless
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ZoekenZoeken  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 This is my curse

Ga naar beneden 
AuteurBericht
Gast
Gast




This is my curse Empty
BerichtOnderwerp: This is my curse   This is my curse Emptydo 24 mei - 2:06

|| Judas ||

Luidruchtig geraas van regen weergalmde in zijn oren, de druppels die met hun zachte getik neervielen op de grond, uiteenspatte en de aarde bevochtigde. Dikke granietgrijze wolken pakten zich samen, lieten lichte tekesn van zonlicht door hun licht doordringbare deken, enkele gouden kleurige lijnen tussen al het donkergrijs. Werd enkel gesierd door de stroom glanzende strepen die ongehinderd hun weg naar beneden vonden. Een lichte mist steeg op, kringelde als getemde slangen om haar benen en het lichaam heen. De wereld was belicht met de warmte van de zon. En desondanks was het rustig. Stilte sneed als een bot mes langzaam door je geweten heen. Twee fonkelende, goud kleurige ogen keken ineens op van hun bezigheden, begonnen spontaan de wereld aan zijn linker en rechterkant uitbundig af te scannen. Een geur. Een ergens bekende geur die zijn neus binnen drong. Bomen bogen mee met de noordwestelijke wind, regen spatte nog steeds neer op de koude oeverkant. Achter hem klonk het onophoudelijke tekeergaan van de rivier. Geen teken van enig leven afgezien van hemzelf. Nadat hij een teleurstellende conclusie van ‘oninteressant’ had getrokken, boog hij zich wederom over het levenloze ding voor zijn voeten, groef verder zonder nogmaals op, of om te kijken. Want zo was het. Afgezien van één of andere verschoppeling was er niemand geweest. En zelf dié was niet meer, kon zich enkel nog maar ‘een maaltijd voor de Ravens’ noemen. Niet dat de rest van haar of zijn leven waarschijnlijk beter was geweest. Niemand met een beétje intelligentie zou zich hier tenslotte wagen bij hem behalve als diegene voor hem iets te bieden had. Een vreemd gekraak verdreef de stilte, volgde als snel een mompelende ‘hebbes’ en wederom keerde de kalmte, vergezeld door afzwakkende poten op de modderige grond, terug.

Hij genoot. Er was niets anders over te zeggen. Dit gebied, deze dreigende druk om hem heen. Het voelde als een vakantie, maar dan met wat aanpassingen. Want dat wás het tenslotte nu ook. En niet alleen van hem, helemal niet van hem maar van vele wolven eewen geleden. Zijn kaken begonnen steeds enthousiasteiser te bewegen, te kauwen op een stukje vlees van het hert van eerder. Maar goed. Een lichte, zeldzame zucht ontsnapte tussen zijn tong en het glibberige stuk natte vlees slikte hij door. Terwijl er achter hem een spoor in het zand van de Darm tekende, begonnen zijn neusgaten ineens luidruchtig te snuiven. Één wenkbrauw trok omhoog. Wat was dit? Toch niet... Al inhalerend gleed zijn neus verder omhoog, willend, wetend.... de oorsprong van de eerder geroken geur. Hemzelf vervloekend dat hij destijds niet geïnteresseerd genoeg was versnelde zijn passen, ging over in een draf. Zijn gescheurde oor draaide naar voren. Daar tussen het gebladerte... Zijn ogen vergrootte zich. Haar onderkaak zakte naar beneden, zijn lippen op elkaar drukkend. De kinderlijke, melodieuze klanken dwaalden als zuivere noten over zijn tong. Vragend, bijna schattig te noemen terwijl zijn lippen zorgvuldig de letters vormde. ‘Wie is daar?'


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=_ZP9IxR7njI?hl=en&version=1&theme=dark"><img src="https://2img.net/h/www.gtaero.net/ytmusic/play.png" alt="Play" style="border:0px;" /></a>



Laatst aangepast door Judas op ma 28 mei - 5:37; in totaal 2 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


This is my curse Av1ua1
Posts : 63
Ω : 2

Dog profile
Age: 6 years
Lifestyle: Solitair
Partner: Love is as delicate as glass; once broken it can be fixed, but there will always be cracks.

This is my curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is my curse   This is my curse Emptydo 24 mei - 9:49

De donkere onheilspeilende wolken kropen voor de zon langs, versperden het zonlicht tot enkel de felste stralen slechts een zwakke oranje gloed op de omgeving wierpen. Spookachtige nevel leek te kronkelen over het meer, bracht de omgeving iets sinisters, iets angstaanjagends. Iedere zucht wind bracht de nevel in krullende en kronkelende patronen voort, de witte slierten leken te leven en hun eigen weg te gaan. Donkere koude druppels begonnen vanuit de hemel neer te regenen en drongen Devon's vacht binnen.
De witte herdershond bewoog voort door de nevel, kalm maar behoedzaam. Zijn ogen, neus en oren hielden de omgeving strak in de gaten. Geruisloos zoals Devon dat kon bewoog hij zich voort terwijl hij de indrukken verwerkte. Hij keek niet om naar de bewegingen in zijn ooghoeken, hij negeerde de gedaantes die zich door de mist richting hem voortbewogen. Het waren er te veel. De schimmen kwamen van zowel links als rechts en waarschijnlijk ook achter Devon. Maar de witte herder hield zijn blik star vooruit en hij bewoog voort, negeerde de bewegingen, deed alsof ze niet bestonden.
Natuurlijk zou het mogelijk zijn geweest dat Devon werd besloten door bijvoorbeeld een moordlustige roedel. De wolven zouden hem gemakkelijk te pakken kunnen krijgen nu hij de schimmen geen aandacht schonk; maar Devon wist wel beter. Dit waren geen wolven. Alhoewel, mogelijk waren het wolven, misschien zelfs agressieve wolven, maar ze konden hem met geen klauw iets aandoen. Devon was volledig veilig, het waren slechts beelden, bedrog, hallucinaties. Vijf jaar was het nu ongeveer dat de hallucinaties hem teisterden. Slechts een korte periode dat hij wist dat de gedaantes slechts hersenspinsels waren, nietszeggende dromen, neppe beelden. Ze konden dan wel communiceren, leken levensecht, soms hadden ze zelfs een eigen geur, maar ze konden Devon geen haar krenken.
De tijd vóórdat Devon wist dat de beelden nep waren was een hel geweest. In angst had hij geleefd, iedere dag nieuwe angst voor de beelden. Ze waren zelden aangenaam, over het algemeen lieten de hallucinaties hem schrikken of vertelden ze hem angstaanjagende dingen die hij niet wilde weten. Ze hadden hem in elkaar doen krimpen, doen denken dat hij gek was. In angst en onzekerheid had hij geleefd. Gelukkig was hij daar al weer een tijdje overheen.
Een geur trok Devon's aandacht. De geur van vlees, rauw, bloederig en vers. Met zijn bek half opengesperd snoof de witte herder de geur op. Het rook echt, realistisch, en deed hem ineens snakken naar eten. Een nieuwe windvlaag bracht de geur van het verse vlees opnieuw mee, maar ditmaal vermengd met een andere geur. De geur van een wolvenreutje. Het bracht Devon opnieuw in twijfel, was het een waanbeeld? Die vraag stelde hij meerdere malen op een dag, meer dan hem lief was, maar hij kon er altijd maar naar raden. De gemakkelijkste manier om erachter te komen was er simpelweg op af gaan.
Als het een waanbeeld was kon het Devon niets doen, maar desondanks was hij voorzichtig. De herder had op zijn tijd wel eens een roekeloos moment, maar over het algemeen was hij beheerst en wist hij de situaties redelijk goed op te lossen. Hij rende nooit zómaar ergens op af, maar hij wilde wel graag een kijkje nemen. Misschien zou hij een gratis diner kunnen ontvangen deze avond.
Naarmate Devon dichter naar de geur toe bewoog zag hij een schim oprijzen vanuit de nevel. Een witte spookachtige schim die alarmerend zijn kop in de lucht stak. Devon bleef stil staan, klauwde zijn nagels in het zand. Het figuur had hem opgemerkt en benaderde hem, stopte op een kleien afstand van hem maar merkte zijn precieze plaats niet op.
'Wie is daar?' klonk de stem van het reutje, mierzoet. Het deed iets achterdochtigs in Devon opborrelen, maar zeker geen angst. Niet omdat Devon een moordlustige hufter was, maar omdat er heel andere dingen waren die zijn angsten vormden. Mogelijk gevaarlijke en agressieve wolven waren voor hem geen angst.
Devon verscheen vanuit de nevel en keek de reu recht in de ogen, nam hem in zich op. Het was een reutje met een witte doorweekte vacht. Het was slechts een jonge reu van 1 á 2 jaar. Het leek hem ook geen allemansvriendje of grappenmaker, het neigde eerder naar een agressieveling, maar Devon was niet van plan de wolf uit te dagen. Hij was niet op zoek naar ruzie, ook al ging hij een gevecht niet perse uit de weg. Het was ooit Devon's leven geweest, honden verwonden en soms zelfs doden. Dag in dag uit, maar die tijd had hij gelukkig achter zich gelaten. Hij strekte zijn rug, liet zijn gewicht gelijkmatig verdeeld over zijn vier poten rusten en keek de witte reu met een kalme blik aan.
'Wie? Wat? Wil je een naam of een introductie?' Devon trok een wenkbrauw op. 'Devon, aangenaam.' Hij maakte geen aanstalten tot een vriendelijke begroeting, aangezien hij toch niet verwachtte dat deze wolf daarvoor in zou zijn, maar hij liet ook geen onvriendelijkheid of agressie door zijn stem klinken. Devon's agressieve periode was al lang en breed voorbij.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gast
Gast




This is my curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is my curse   This is my curse Emptyzo 27 mei - 22:09

|| Judas ||

Al snel na zijn aanstalte naderde een andere wolf, blijkbaar gereageerd op zijn mededeling van eerder. Judas kon een grijns niet onderdrukken, een grijns waarbij hij zijn lip iets opkrulde. Judas was wel uit op wat sensatie, en als deze reu dat ook was dan kon dit nog wel eens zijn best day in history worden. En zo niet, dan toch. De reu maakte zijn naam duidelijk als Devon, typisch echt een naam die perfect bij het plaatje witte herder paste. Judas had ook witte herder inzich, en nog veel meer rassen. Een mislukking qua uiterlijk eigenlijk. Judas zijn grijns verdween plots, en zijn blik werd akelig serieus. 'Je naam heb ik al, en als jij een indroductie nodig vind.. Be my guest.' Zijn stem uiterst beheerst. Judas likte met zijn lippen langs zijn droge brokkelige lippen. Waarna zijn blik naar de achtergrond van de reu gleed, en vervolgens zijn ogen weer aan Devon zoog. De reu leek best veel op hem, of hij veel op hem. Want beide waren wel evengroot, en hadden die witte half lange vacht. Alleen had Judas andere ogen, en wat andere unieke tekeningen die iedere hond wel apart had. Judas had de hele tijd zijn kaken los op elkaar laten hangen, maar nu gooide hij zijn kaken met een klap op elkaar. Waarna hij begon te knarsen, puur uit verveling. Beheerst zakte Judas door zijn achterste poten, waarbij hij kwam te zitten. Al die tijd had hij de wolf aangekeken, niet echt van plan om een gesprek te openen, of om zich uberhaubt voortestellen. Als de reu wou weten wie hij was dan vroeg hij het maar, want gesprekken openen was nooit echt zijn sterkste punt geweest. Dus zodoende kon Judas alleen maar afwachten, en dat deed hij ook. Alle geduld opsprarend, waarbij zijn borstkas mee ging met het ritme van zijn ademhaling.



Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





This is my curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is my curse   This is my curse Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
This is my curse
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Boundless :: I HAVE NO BOUNDARIES :: LAKE OF MYSTERIES-
Ga naar: