Warrior's Dance.

Vegas deed een paar stappen vooruit, stopte, herhaalde dit een aantal keer. Het was veel te warm om in een stuk door te kunnen lopen. Lopen had ze de hele dag al gedaan, en haar poten waren het nu echt beu aan het worden. Vegas dwong zichzelf door te zetten tot ze een beschutte plek in de schaduw had gevonden om in uit te kunnen rusten, maar op een of andere manier was er helemaal geen reepje schaduw te vinden vandaag. En de schaduw díe er was, was ingepikt door andere honden of door mensen. Wat deden mensen in haar schaduw? Die mormels hoorden thuis in hun huizen te zitten voor verkoelen, niet in de schaduw die toebehoorde tot de dakloze straathonden. Die laatste groep had het al zo moeilijk, en het werd alleen nog maar moeilijker gemaakt door die mensen. Ugh.
Boos wierp Vegas een blik op een stelletje mensen die in hun voortuin onder genot van een verkoelend drankje naar haar staarden. Ze gromde bijna onhoorbaar, en liep vlug verder voor de mensen naar haar toe zouden lopen om haar over haar kleverige rug te aaien. Haar tong sleepte bijna over de grond, haar poten schraapten over het hete asfalt. De zomer was hartstikke fijn, zo af en toe, maar nu waren de temperaturen tot een belachelijk hoogtepunt gestegen. Het was gewoon onverdraaglijk. Een beetje regen zou Boundless zeker niet misstaan.
Plots ving een schittering in haar ooghoek haar blik. Vegas draaide loom haar kop en zag hoe een prachtige waterplaats naar haar lonkte. Meteen voelde ze nieuwe energie door haar lichaam stromen. Water, dat kon ze op dit moment wel gebruiken! Maar toen ze dichterbij kwam, zag ze tot haar ongenoegen dat iemand anders haar waterplaats al had ingenomen. Even twijfelde ze of ze de confrontatie wel aan wilde gaan, aangezien ze nogal snel uitgeput was met dit weer en ze liever geen energie meer wilde verdoen. Uiteindelijk besloot ze toch verder te gaan, hopend dat de al aanwezige hond niet te veel aandacht aan haar zou schenken. Eenmaal bij de waterplaats aangekomen, stak ze als eerste haar kop in het water. Een heerlijke verkoeling trok door haar lijf. Yes, dit is wat ze nodig had. Nerveus schoot ze met haar ogen naar de reu, die nu op minder dan 5 meter van haar af stond. Moest ze hem begroeten? Vegas bekeek hem wat beter, en kreeg hierdoor een onaangenaam gevoel. Een beetje verbaasd bleef ze hem aanstaren. Op een of andere manier voelde ze iets warms bij hem, iets bekends. Alsof ze hem goed kende van iets. Maar zo één, twee, drie kon ze niet op een naam komen die bij deze mysterieuze reu paste.

Llyod huppelde rond door de gebieden van Boundless. Het was zo vreselijk warm en ze had nergens een plas water of een meer gevonden. Haar tong hing ver uit haar bek en ze had zo’n enorme dorst. Met moeite kwam ze nog altijd voor uit. Plots trok ineens iets haar aandacht. Een zwerm vogels kwam op haar af, roofvogels nog wel. Nu ook dat nog.
Snel begon ze te rennen en nam voor haar doen grote passen. Zo snel ze kon probeerde ze de rand van het bos te halen. Het moest haar gewoon lukken. Van binnen grijnsde ze en kreeg ze alleen maar een grotere adrenaline kick. Hoe sneller ze liep, hoe groter de grijns werd. Het duurde verder ook niet meer lang en ze was er.
Toen ze heel even om keek zag ze hoe dichtbij de vogels nu wel waren. Maar als ze een beetje geluk had, kon ze nu zo het bos inschieten. En dat lukte. Ze moesten allemaal uitwijken voor de bomen. Het teefje zuchtte en liet zich op de grond zakken. Dit werd nog eens een grote kick om een betere conditie en spieren op te bouwen.
Zo had Llyod het leven dan ook voorgesteld, alles was een spel. Al wist ze de gevaren op moment nog niet. Met een rustigere pas dan daarnet liep ze verder het bos in. Een paar dagen geleden was ze hier ook al geweest. Als ze nu door liep zou ze al vrij snel bij de mensen wereld zijn.

Ineens was er een klein beekje dat door het bos heen liep. Snel spurtte ze er heen en nam gulzige slokken. Nu kon ze alles weer bij tanken en had ze zo geen problemen meer om te rennen. Ondanks dat ze een husky was die normaal gesproken het beste in de sneeuw was, hield zij vooral van beide seizoenen.
Rustig liep ze nu verder, na haar buikje te hebben gevuld met water. Maar al vrij snel knorde het weer. Nu een keer van de honger. “Ook dat nog.” Kreunde het teefje en ging knorrig op zoek naar een beetje voedsel. Wild sprong het jonge teefje op een jonge haas en probeerde het beestje te doden. Met moeite lukte het haar, maar daarna kon ze zich niet meer in houden.
Ze had zich compleet uitgeleefd. Alles, maar dan ook alles van haar witte vacht zat onder het bloed van de haas. Met een grote, voldane grijns wandelde de jonge husky, die te veel trekjes van de wolf had, wat ook nog maar een groot geheim van haar was. Snel liep ze verder en keek verwonderlijk om haar heen. Het was hier gewoon zo prachtig slecht en geweldig geniaal.


Het enige wat ze van haar broer wist, was dat hij slecht was en dat hij hier in Boundless leefde. Evenals van haar zus, daar wist ze eigenlijk ook niet veel van. Dus daarom moest zij ook hier de boel gaan terroriseren en hen opzoeken. Met een kleine valse lach liep het teefje verder, tot ze over iets heen viel en een beetje boos, gepikeerd en bitchy uitviel. “Kun je niet uit kijken met die mega poten van je? Ik breek zowat mijn botten over dat lelijke lijf van je! Of moet ik je soms dat ravijn daar in duwn? Denk toch niet dat je dat zo fijn vind.” Beet ze de hond boos toe. Dat terwijl ze nog niet wist of het wel werkelijk een hond was.
Maar ze kwam tot de ontdekking dat ze een foute opmerking maakte. Er was hier helemaal geen ravijn. Toen het teefje verder om zich heen keek lag ze in en plas met water en was ze in de mensen wereld. Had ze zoveel gedroomd? Wild bleef ze om zich heen kijken terwijl ze in het water lag. Maar al vrij snel ging ze kopje onder. Met moeite zwom ze naar voor haar doen naar boven en hapte naar adem. Boos keek ze op toen ze er een hond zag staan.
“Kun je niet uitkijken!?” Brutaal viel ze naar hem uit en bleef hem duivels aan kijken. Toch weerhield iets in hem haar. Die ogen kwamen haar zo bekend voor. Het leek alsof het precies dezelfde ogen van zijn vader waren. Maar het zou vast en zeker allemaal maar verbeelding zijn. Want Llyod wilde graag haar broer en als het mogelijk was haar zus vinden. Dan konden ze samen de boel terroriseren. Met een kleine voldane grijns bleef ze toch aan de kant van de plas hangen en keek ze met een valse, terroriserende husky blik.

/ Sorry voor sommige saaie stukjes ;O/

Tot Vegas' verbazing leek de reu ook iets in haar te zien. Eerst had hij een beetje vijandig gereageerd, misschien was hij van haar geschrokken. Maar daarna was hij nieuwsgierig op haar afgestapt, en had tot Vegas nog grotere verbazing haar naam uitgesproken. Het teefje deed haar best een naam aan de reu te koppelen, maar het lukte niet. "Ben jij dat? In levende lijven?" Vegas knikte verward, ook al had ze geen flauw idee waarom de reu zo reageerde. "Je gaat toch niet zeggen dat je niet meer kent he?" Het teefje spitste haar oren bij het horen van een maar al te bekende stem. Een naam schoot door haar hoofd. Judas. Haar broer die ze al zeker 2 jaar niet meer heeft gezien. Dat kon toch helemaal niet? De reu stak zijn neus in haar vacht, wat ervoor zorgde dat Vegas verschrikt naar achter deinsde. "Hela, dat hoeft nou ook weer niet," mompelde ze, zonder dat er iets beters uit kwam. Stond ze nu echt weer oog in oog met haar broer? En als dat zo was, wilde ze dat wel? Ze was net bezig haar verleden af te sluiten, ook al zou haar dat nooit helemaal lukken. Nee, ze was er niet klaar voor om haar broer opnieuw te zien. Een bekende geur drong haar neusgaten binnen, wat als bevestiging gold voor het feit dat de reu echt haar broer was. De warme, vertrouwelijke geur maakte haar wee van binnen. Het liefst had ze Judas tegen de grond getackeld van blijheid, maar ze kon het niet. Ze wilde niets meer met haar familie te maken hebben. Ze had een grote fout ondergaan toen ze nog jong was, en de schaamte was te groot om over te kunnen komen.
Nog voor Vegas iets uit kon brengen, voegde een derde hond bij hen. Judas leek opnieuw even te verstijven en staarde naar de jonge hond. Het teefje had een arrogante blik in haar ogen. Bij voorbaat mocht Vegas haar niet. Zelf was ze ook niet de meest vriendelijke hond, en haar karakter kon flink botsen met degene die net zo arrogant waren als zij was. "Nog steeds zo bijdehand als altijd, kan niet missen Lloyd..." hoorde ze Judas zeggen. Oh, nog een bekende? "Wat is hier allemaal gaande?" vroeg het teefje verward. Oké, ze had blijkbaar haar broer teruggevonden, maar had de sterke drang hem meteen weer kwijt te raken. En wie was dat andere teefje? Waarom kende Judas haar? Langzaam deed Vegas een paar stappen achteruit tot ze met alle vier haar ledematen op de droge grond stond. Hier wachtte ze op een antwoord.

Llyod keek eerst met grote ogen naar de grote, witte hond. “Judas?” begon ze en keek hem verbaasd aan. Maar daarna vertrok die blik weer en veranderde het in een beledigd gezicht. “En dan laat jij je zusje vallen over dat mega lichaam van jouw? Noemt men dat nou een broer?” Mopperde ze op hem en keek hem eens bitchy aan. Ja Llyod was niet een van de leukste, liefste en knuffelbare zusjes zoals velen zich wensten. Nee, Llyod hield van terorriseren.
Daarom vond ze het ook helemaal geweldig om Judas te plagen. Plots trok iets anders haar aandacht. Het teefje draaide haar hoofd en keek naar een grotere teef. Gelijk mocht ze haar al niet. Iets aan haar maakte Llyod al duidelijk dat zij gewoon al afstandelijk tegen over haar moest worden.
“Judas wie is dat?” Flapte ze er dan ook gewoon zo normaal mogelijk uit, alsof het een totaal onbekende hond was. Stiekem was ze dat ook, maar alsnog deed ze veel denken op de puppy manier. Al was ze zelf eigenlijk ook nog stiekem een jonge pup.
Met een kleine, maar zeer krachtige sprong, kwam ze terecht op het land. Eindelijk weg uit dat water, waar ze ook nog eens bijna in verdronk. “Zeg Judas, je stinkt. Waar heb je ingezeten of is dat weer zo’n, ach hoe heet dat toch, iets met zo’n grote groep geur.” Begon ze met een vies gezicht en keek hem even aan.
Maar toch werd haar aandacht door de andere teef getrokken. Als zij samen met Judas nou familie was, dan leek het wel heel raar. Twee verschillende rassen, kleuren en…
Llyod keek ze nog eens goed aan en ging rustig liggen. Ze was eigenlijk best wel moe door al dat geren van daarstraks en al dat uit kafferen op Judas. Immers was ze nog maar een pup, dus had ze ook de rust nog nodig. Deels was het haar eigen schuld dat ze hier nu was, want ze wilde zelf weg.

/Sorry kan d'r niet meer van maken/

Met weinig overtuiging luisterde Vegas naar wat Judas te vertellen had. Ze kon het niet geloven dat hij nu voor haar stond. Wat een toeval, na al die jaren dat ze elkaar niet gezien hadden, stond hij nu ineens recht voor haar neus. Wat voor voorspelling was dit nu weer? Ineens begon de reu over ene Llyod. Halfzusje, of zo. Vegas schudde ongelovig haar kop. "Echt niet," murmelde ze, en ze wierp het kleine geval een dodelijke blik toe. "Dat ding is in de verste verte geen familie van mij." Ze snoof minachtend, richtte haar blik weer op haar broer, en staarde hem aan. Jemig, waarom moest dit nou weer? Ze had helemaal geen zin in een familiereünie met haar broer en een niet-bestaand halfzusje. Ze wilde niet opnieuw herinnerd worden aan al die ellende. Bovendien vond ze het moeilijk om terug te denken aan de leuke tijden met haar broer, toen alles nog onschuldig was. Beiden wisten ze op een leeftijd van zes maanden nog niet wat er ruim een halfjaar later zou gebeuren. Gefrustreerd schudde Vegas haar kop om de gedachtes te verdrijven. "Ik denk dat ik beter gewoon kan gaan, en dit allemaal vergeet," zei ze tegen haar broer. "Je hebt toch niets aan me," voegde ze er met een glimlach aan toe. "Bovendien zie ik dat je het prima kunt vinden met je 'halfzusje' of whatever het ook mag zijn." Opnieuw keek ze chagrijnig naar het kleine teefje met haar enorme attitude. Maar ze liep niet weg. Ze was te nieuwsgierig naar wat er verder zou gebeuren.