You can try but you'll never keep me down. { o p e n }

Kleine stukken steen brokkelden onder haar poten vandaan. Ze huppelden van de berg af, rolden naar beneden, vielen uiteindelijk in de diepte waar het holle, lege klanken veroorzaakte. Ergens, in de toppen van deze bergen, vielen ze naar beneden. Als ze geluk hadden bleven ze achter een van de vele naaldbomen hangen, die in dit gebied in overvloed groeiden. Mos groeide op de rotsen. Het gras, dat plat getrapt was onder de vele poten die hier langs waren geweest, vormde de paden. Het was een prachtig gebied, daar kon je niet onder uit. Zeker als je vanaf het punt, waar de border collie zich bevond, het uitzicht dat je had kon zien. Het was prachtig, wat dan ook.
Liarth slenterde verder over het gebied. Ze stond op één van de hoogste punten, en had uitzicht op het dal. Haar oren lagen tegen haar kop aan, en haar ogen vlogen over de grond, voordat ze als een van die zielige steentjes ook naar beneden zou donderen. Dat zou totaal geen pretje zijn.
Meteen, bij die gedachte, dacht Liarth na over welke arme zielen hier óf zouden zijn gevallen en waren heen gegaan, óf zelfmoord hadden gepleegd. Ze vond de beesten die zelfmoord hadden gepleegd wel zo zielig, zo sneu. Dat ze hun eigen leven zo hadden verpruts dat ze niet meer wílden leven. Ze had zelfs voor doden gezorgd, er stonden doden op haar naam. Maar zonder ze ook maar met een vinger aan te raken. Het was de vijand die ze wilde breken, dat lukte. En soms gebeurde dat diegene zich zo zielig en verprutst voelde, dat hij zichzelf in een afgrond storten, of laat je wilde fantasie er maar op los gaan. Maar de doden op haar naam, waren niet veel. Er waren massamoordenaars die het veel beter hadden gedaan.
Haar bek spreidde zich wijd open, een luid "oehaa" verliet haar keel. Ze sloot haar bek, likte met haar tong een paar keer langs haar lippen. Ze smakte nog eens om het tafereel af te sluiten. De zon was bijna op dit moment van de dag ondraaglijk, daarom had ze ook de hoger gelegen gebieden opgezocht, hopend dat het hier wat frisser was. Maar tevergeefs, het leek alsof het hier nog warmer was. Daarom werd ze zo enorm sloom van dit weer. Ze bleef wat rond slenteren, en toen zag ze een boom waar genoeg schaduw was voor haar lichaam. Ze slofte erheen en plofte toen neer. Ze had zo weinig inspanning geleverd dat ze niet als één of andere jonge hond haar tong buiten haar mond had hangen. Ze strekte zich helemaal uit over de grond, lag op haar zij en sloot haar ogen. Het was niet heel veel kouder in de schaduw, maar toch werkte het wel verkoelend. Ze legde haar kop neer in het lange gras, en sloot haar ogen, al bleef ze wel wakker. Ze concentreerde zich op de geluiden van buiten af, of er iets of iemand aan zou komen, dan zou ze dat wel opmerken. Haar ademhaling was rustig en regelmatig. Maar ze weigerde om in te dutten.
Liarths gedachten waren leeg, alsof er niets in kwam. Het was wit, een papier zonder een woord dat erop geschreven was. Haar verhaal moest nu opnieuw beginnen in dit gebied, in deze wereld hier. Haar verleden liet ze achter zich, evenals haar familie, die bijna allemaal verdwenen waren, of dood. Het deerde haar niet, ze had toch nooit goed kunnen opschieten met haar ouders en zussen. En dat waren de enige familieleden die ze kende. Grootouders? Ja, nooit iets over gehoord of gezien. Ooms of tantes, daar hadden haar ouders het niet over, dus nichtjes en neefjes wist ze ook niet. Maar ach, ze had ze niet nodig. Ze was oud genoeg, ze kon zich wel vermaken met de magische zakjes hier. Haar force zouden ze niet weten, totdat ze iemand zo verafschuwde dat ze die ongelukkig wilde maken. Ja, ze haatte haar force, maar toch hield ze ervan. Ze gebruikte hem zelden, maar je kon er zo'n plezier van hebben. Die blikken in de ogen als ze hadden gezien wat ze hadden aangericht, het was een machtig gevoel. Zoveel pijn er dan in die lichamen zaten, in die hopeloze zielen. Ze was een sadist, ze genoot van de pijn van een ander. Niet de lichamelijke pijn, maar de innerlijke pijn. Hun lege gevoelens, vol verdriet en haat. De wraak die ze op haar wilde. Zij bleef sterker, ze deed het dan maar opnieuw, dan zou ze diegene maar alleen op de wereld maken. Als eenmaal iemand het wist, ging het vuurtje wel rond, maar god. Sommigen werden bang, sommigen woedend. Ze kon ze wel aan. Ze moesten haar niet onderschatten...
Toch viel Liarth met die gedachten met een grijns in slaap.

OOC: Niet de meest geweldige post, ik moet nog even in haar karakter komen. Maar open voor iedereen die is geïnteresseerd. c:

Spyro liep ook door de bergen heen. Een grote adelaar vloog over het dal heen, hij zweefde door de lucht, mooi en sierlijk. Spyro stopte met lopen en keek naar de adelaar die langzaam verdween uit zijn zicht. Hij liet zijn hoofd zakken en snuffelde over de grond. Duizend geuren, sommige oud en sommige nieuw, zo ging dat. Hij was een extreem zwarte border collie, en de kraag in zijn nek was er niet, toch was hij een echte border collie. Veel mensen dachten dat hij een kruising was maar nee een echte border collie. Het liet hem koud wat anderen zeiden. Hij liep door en hield zijn hoofd laag, maar keek wel vooruit. Hij dacht aan nergens aan. Opeens zag hij ergens onder een boom een border collie liggen, ja deze leek niet op een kruising. Hij bleef even staan want hij zag ze ze sliep en hij wou haar niet wakker maken. Hij ging liggen en legde zijn hoofd op de grond neer. Ze was een driekleur border collie. Hij gaapte en merkte dat hij ook best moe was. Zijn ogen hingen slaperig en half dicht. Hij viel bijna ook in slaap maar net niet...

{sorrie iets kort}

Liarth had nieuw volk opgemerk. Ze rook het aankomende dier gewoon. Haar zintuigen hadden zich, zoals elke hond, erg goed ontwikkeld. Eén oog opende zich langzaam, waardoor haar hazelnoot kleurige iris zichtbaar werd. Een knorrig, bijna grommende klank kwam uit haar keel rollen. Wat moest dit beest hier? Bij haar boom, haar schaduw. Kortom, haar eigendom. Maar blijkbaar had het beest haar niet gehoord, en kwam onverstoord dichterbij. Het was een border collie, net zoals zij. Maar hij was een fake beest. Hij was waarschijnlijk een mengelmoes, of iets in die richting. Gewoon een zwart beest met wat wit. Niks bijzonderz. Liarth rolde op haar buik, haar ogen waren inmiddels wijd open gesperd. Toen het beest ook nog bij haar in de buurt kwam liggen... Dat was de druppel die de emmer deed overlopen.
`Moppie,’ de norse klanken kwamen uit haar keel rollen. ‘Wat mot je hier?’ Liarth was omhoog gekropen en zat. Haar ogen priemden naar zijn kop, waar ze op neer keek. Het lichaam van het dier naast zich leek zo makkelijk te verslinden. Het zag er zwak en hulpeloos uit. Het beest, wat hij ook deed was fragiel, vanuit haar ogen gezien. Maar ze liet hem eerst nog voor wat het was.
Haar hazelnoot kleurige ogen begonnen toen het asbakkenbeest in zich op te nemen. Haar ogen gleden langs het lichaam. Langs zijn roetzwarte kop, met een witte aftekening. Langs zijn ruggegraat tot hst puntje van zijn staart. Hij was goed gevormd, dat moest ze toegeven. Maar nog altijd kwetsbaar en klein. Misschien kwam het ook door dat hij zo klein was.
Maar nog altijd was de vraag, wat moest hij hier op haar plekje? Hij was vast gevallen voor haar geweldige charmes. Dat was een verklaring. Een andere was dat bij gewoon hulpeloos om aandacht zocht. Maar nu had ze wel iemand te plagen. Hem in verwarring te brengen en dan te overladen met vragen waar hij het antwoord niet op wist. Omdat hij zielig en dom was. Onwetend van alles om zich heen. Kansloos. Hij zou moeten leren, dan moest hij maar iemand zoeken die dat voor hem wilde doen. Of het brein vinden waarmee hij het wel kon. De gedachten alleen al toverden een grijns op haar gezicht. Maar ze wist nog niet of hij ook daadwerkelijk zo was. Ze hoopte van wel. Ze vermoedde het ook. Wie wekte nou een hond die rustig zat te genieten van de schaduw. Die hoor je met rust te laten. In haar gewoontes.

OOC: kort maar k zit op m'n mobiel.