Draw a bead.

[ OPEN ]

Langzaam zag ze hoe de afstand steeds groter werd, tussen haar en dat kleine konijn. Ze probeerde nog een kleine spurt te maken, maar het lukte gewoon niet. Tijdens zomers als deze was haar kunnen nog meer beperkt dan alles, maar de honger – die zorgde voor een lichte mate van wanhoop – dreef haar soms tot vreemde dingen. Zo wist ze van te voren al dat de kans dat ze de prooi zou vangen, vrijwel nihil was. Echter had ze er niet bij stilgestaan dat ze waarschijnlijk ook nog dorst zou krijgen na al dit falende gedoe, drong nu pas tot haar door.
Uiteindelijk gaf ze zich maar gewonnen, begon steeds langzamer te rennen. Het had er vast komisch uit moeten zien; een hondje van haar formaat rennend achter een konijn dat ongeveer even groot als haar was. Het duurde niet lang of ze stond stil, tong uit haar bekje en snel, maar zwaar, hijgend. Kleine longetjes konden maar weinig zuurstof opnemen, vandaar dat ze – in vergelijking met een grote Herder of zo – twee keer moest ademen wilde ze evenveel zuurstof binnen krijgen.
In een sukkel drafje trippelde het kleine teefje richting een plek schaduw was. Gelukkig voor haar was er een boom in de buurt, anders had ze ook nog eens kilometers moeten lopen voor wat beschutting. Eventjes uitrusten, dan maar opzoek naar wat te drinken en misschien ook wel wat voedsel. Het was vandaag veel te warm voor haar om het ook maar in haar hoofd te halen om haar Force te gebruiken, maar bedelen bij mensen zorgde ook al voor wat kleine restjes. Ze was en bleef een zwerfhond en ze was en bleef een professional in schattig-zijn.
Rustig liet ze zich op de grond zakken, achterpoten naar de zijkant en voorpoten voor zich uit. Haar kop zakte naar onder, plaatste deze vermoeid op haar voorpoten. Een zucht ontsnapte via haar neus, aangezien haar bekje nu weer gesloten was. Ze was zelfs zo moe dat ze de fut niet meer had om een echte reactie te geven richting de mogelijke vreemdeling. Het kon heel goed dat ze zich nu dingen inbeeldde. Haar oren die weer omhoog kwamen en haar blik die zich opsloeg, zei echter niets. Ze wist wel dat iedereen haar als mogelijke prooi was, maar als het moest zou ze wel vluchtten; want vechten deed ze zelden als het ook vermeden kon worden.

» Miep, moet nog eventjes inkomen wat hondjes betreft n_n

Het was niet zodat ze gelijk doods moe was, helemaal afgemat en tot niets meer instaat. Ze had wel ergere dagen gehad toen ze nog rondreisde, eigenlijk wist ze niet eens of ze hier wel moest blijven. Wat als het hier net zo slecht was als op al die andere plekken waarvan ze dacht dat het er vredig zou zijn? Ja, er schenen hier veel zwerfhonden te zijn en dat had ergens iets fijns, maar wat als er ze allemaal slechte zin hadden? Dan had je haar niet gezien hoor, dan was ze hier weer zo snel als mogelijk weg.
Nee, het was niet zo dat ze niet tegen geweld kon. Als ze geen andere keus had zou ze vechten, had dit zo nu en dan wel eens moeten doen. Soms was vluchtten onmogelijk en dan stond je daar als klein rashondje tegenover een grote bulldozer, in haar ogen dan. Dan had je geen andere keus en moest je maar vechten en laten zien dat schijn weldegelijk kon bedriegen. Ze bedelde wel wat af met weer zoals dit; het was veel te warm voor een hondje met een dikke vacht en ook nog eens zwartkleurig om nu te jagen. Het ging gewoon niet.
Wat rust zo nu en dan met dit weer kon geen kwaad, ze had het nodig. Er waren vast wel meer die het nodig zouden hebben met dit weer, misschien zelfs sommige mensen… Vast wel, want die waren ook niet perfect. Zet ze in het wild neer en ze zouden zo doodgaan, de meesten dan. Ze waren er niet op gebouwd en eigenlijk best zielig.
Ze schrok op uit haar gedachtes, volledig, wanneer ze een stem hoorde. De aanwezigheid had ze wel gevoeld, had de pootstappen van de ander gehoord en ook een beetje aangevoeld; maar ze was te moe op het moment om er echt belangstelling aan te besteden. Ze keek op, maar deinsde niet terug. Ze was nu wel gewend dat meer dan de helft van honden op de wereld groter waren dan haar.
Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog, liet een bescheiden glimlachje haar snoetje sieren. Een vriendelijke… Grote hond. Een Husky? Ja, dat moest wel. Husky’s pikte je er altijd zo uit. ‘Dank je voor het aanbod, Penny,’ sprak ze na de ander te hebben laten uitpraten, ‘Maar om eerlijk te zijn heb ik eigenlijk niet meer zo’n trek. De hitte en de vermoeidheid is altijd funeste voor mijn eetlust. Echter denk ik wel dat ik vroeg of laat nog wat moet eten, gewoon omdat het moet.’ Ze bleef echter liggen, wilde nog eventjes genieten van de koelte van de schaduw.
‘Mijn naam is Lulu, aangenaam.’ Ze zweeg eventjes, wilde er eigenlijk niet voor zorgen dat er ongemakkelijke stilte kwam. ‘Zeg, Penny, hoelang ben jij hier nu al? Kun je mij misschien iets vertellen om de omgeving, de honden die er wonen. Ik ben namelijk een typisch voorbeeld van een pelgrim, maar ik ben van plan om eens een vaste plek te zoeken om te blijven. En misschien is dit gebied wel geschikt; hoewel ik de naam er nog niet eens van weet.’ Het was ook tegelijk een subtiele uitnodiging jegens de ander die zei; kom er gezellig bij liggen. Een Husky zou het vast ook warm moeten hebben in dit weer, want die waren immers gebouwd voor de koudste winters.

Ze had vele compagnons gehad tijdens haar leven als zwerfhond. Velen waren er al snel achter gekomen dat ze die bepaalde truc had om eten gemakkelijk af te pakken van mensen zonder gezien te worden en dit werd erg gewaardeerd. Natuurlijk had ze wel doorgehad dat ze meestal werd gebruikt, maar iedere vriendschap had nou eenmaal een prijs. Alles had een prijs gehad in haar leven. Zo was zij de prijs geweest van haar moeder, dat ze een soort van verdoemd was geweest met haar Force. Echter was ze op tijd weggegaan en had ze dus lang genoeg gehad om alles te accepteren zoals het was. Niet alle dingen waren nou eenmaal rooskleurig.
Wacht… Ze kon niet eens kleuren zien, maar het was een van die gezegdes die iemand een keer had gebruikt. Veel snapte ze er niet van maar het betekende dat niet alles prettig was. Geweldig en schitterend, alleen voor verwende hondjes. Nou, zelfs dat nog niet; want haar moeder was ergens wel verwend geweest, maar had haar niet kunnen houden en ze wist wel dat haar moeder het vreselijk had gevonden om haar weg te doen. Was waarschijnlijk weer dat moeder instinct en dat had dan verbroken moeten worden, zou vast hartverscheurend moeten zijn. Echter wist ze niet precies hoe het moest aanvoelen aangezien ze zelf nog nooit pups had gehad. Laat staan een partner, nee daar zat ze eigenlijk niet op te wachten. Ze had wel betere dingen te doen in haar leventje, zoals rondreizen en een doel zoeken in haar leven.
De oren van de chihuahua zakten een beetje naar beneden. ‘Spijtig om dat te horen, Penny,’ sprak ze, ‘Het spijt me dat ik ervoor heb gezorgd dat er mogelijke nare herinneringen kwamen bovendrijven, mijn gemeende excuses.’ Zij wilde het liefst ook niet meer aan haar familie herinnerd worden, ondanks dat ze zich erover heen had gezet; was het nog steeds een pijnlijk onderwerp. Natuurlijk vroeg ze zich soms nog wel eens af hoe het haar zusters en broeder zou vergaan, haar bloedverwanten. Zouden ze net zo succesvol als hun moeder zijn geworden? Ze wist het niet. En die nieuwsgierigheid jegens die informatie over haar familie zou waarschijnlijk wel voor altijd blijven.
‘Geweldig als in vruchtbaar? Als in meer vriendelijke honden? Of als in eerste indruk. Ik weet niet precies wat niet lang voor jou inhoudt, termen zoals dat verschillen per opvatting; nietwaar?’ Rustig stond ze op, was nog steeds een heel stuk kleiner dan de ander. ‘Wat zeg je ervan als we een ommetje maken? Stel dat we toevallig op water stuiten, dan is dat gelijk twee vliegen in één klap voor mij; het gebied wat beter leren kennen en mijn dorst lessen.’ Ze liep langs de Husky, bleef toen stilstaan en keek over haar schouder naar haar. Penny was erg vriendelijk en wie weet zou ze nu sneller een compagnon vinden dan voorheen.

Ondanks dat zij altijd blij leek te zijn, dat haar blijdschap zo groot was dat werkelijk niets haar humeur kon verpestten, kon ze weldegelijk ineens omslaan wat humeur betreft als iets of iemand haar vroeg naar haar familie. Ze wist dat haar moeder haar weg had gestuurd omdat ze van haar hield, wist dat dit leven het beste voor haar was. Honden met een Force hoorde niet bij mensen te leven, het was te gevaarlijk. In het begin had ze nooit precies begrepen waarom nou precies, maar later was er wel een idee over waarom precies in haar hoofd gekomen. Mensen waren nieuwsgierige dieren; groot en vreemd, maar vooral nieuwsgierig. Het kon heel goed dat als ze erachter kwamen dat een hond een Force had ze wilden weten hoe dit precies zo was gekomen, waarom het alleen bij honden zo was en niet bij andere dieren en ga zo maar door. En als ze een ding wist dan was het dat testen vreselijk waren en er was maar een manier waarop mensen dingen te weten kwamen bij dieren: door te testen.
Penny zei dat het niet gaf, maar toch kon de kleine Chihuahua het niet helpen om te denken dat ze loog. Meestal logen anderen hierover, ze betrapte zichzelf er ook vaak op. Nee, ze was niet van plan om erover door te vragen, het was privé en het enige wat ze dus dan nog deed was de Husky een bescheiden glimlach uit medeleven en sympathie te schenken. Meer zou onnodig zijn en dat zou Penny misschien zelfs irritant vinden, je wist maar nooit.
Een knikte van haar kant wanneer de ander instemde. Niet dat ze het nodig had, maar een grote Husky naast je zijde zorgde er wel voor dat iemand met slechte zin twee keer zou nadenken voordat hij of zij je dag wilde proberen te verzieken. Zij was maar klein, alles en iedereen zou zo op haar aflopen: ze kwam nou eenmaal niet bedreigend over. Vooral niet omdat ze een positief aura had en open scheen te staan voor ieder gezelschap. Ze liep alvast verder toen Penny begon te lopen. De ander was groter, dus maakte ook grotere stappen. Natuurlijk haalde die haar zo in.
Voor ze het doorhad trippelde ze al voor de ander uit, ving een glim op van iets. Echter was het niet wat ze hoopte dat het was, kwam langzaam tot stilstand. Langzaam kwam haar neus dichterbij de grond, snuffelde aan het voorwerp. Het glom en was erg mooi, maar wat het precies was wist ze niet. Waarschijnlijk weer zo’n ding van mensen. Een zilverkleurig… Gevlochten ketting ding… Met een zelfde zilverkleurig hertje eraan. ‘Hoe zou dat nou weer hier gekomen zijn?’ dacht ze zachtjes hardop na, ‘Nog een betere vraag: wat is het eigenlijk?’ Wanneer ze het aanraakte met haar neus was het duidelijk dat het niet leefde. Of ja, niet meer. Het voelde wel warm aan, misschien had de zon het verwarmd?

» Ik deed maar wat, wilde je wat te doen geven... Maar ik had zelf niet echt veel te doen, dus ja D: