Toch was Zahava bang om haar gedachten uit te spreken. Ware het omdat velen erg lichtgeraakt waren als het ging om hun oh zo heilige grootvaders. Ze had geen zin om te ruziën over religie - bijgeloof in haar oren. Gelukkig had ze zelden een ontmoeting. Uit ervaring wist ze dat ontmoetingen tussen haar en anderen vaak compleet mis gingen op een of andere manier. Waarschijnlijk lag dit aan haar, nee, het kon haast niet anders. Ze wantrouwde alles en iedereen. Zeker na die verwoestende oorlog, die al lang en breed in het verleden was, maar nog steeds overal te merken was. Nu leefde Zahava zelf in een veilig gebied, voor nu tenminste, maar ze was niet de enige. Angst voor besmetting of misschien wel een vierde oorlog zorgden ervoor dat ze zich terugtrok en anderen uit de weg ging. Alleen op zoek naar voedsel waagde ze zich buiten haar schuilhonk.
Vandaag was het hoog tijd om haar schuilplaats te verlaten, inderdaad, op zoek naar voedsel. Het jonge hert dat ze een paar dagen geleden had gevangen, was zo goed als verteerd en bracht niet langer meer energie op. Zahava had zin in iets zouts, een visje bijvoorbeeld. De zee was de perfecte plek voor haar maaltijd. Nu de zon vaker scheen, leek het de tijgerin een goed idee om ook een wandelingetje te maken. Haar poten ploften door het koele zand, terwijl een zwoel briesje door haar vacht waaide. Ze snoof de zoute lucht op en liet haar hoofd meedeinen op het ritme die haar poten zelf bepaalden. Ze had net als bijna ieder ander een schietgebedje kunnen doen voor ze zich in de buitenwereld vertoonde, om een van de goden haar een voorspoedige reis te verzekeren, maar zoals je nu wel snapt zou ze dit nooit doen. Ze zou gaan jagen met haar gezonde verstand, niet op de zegen van die belachelijke goden.
NOTE: Eerste post is altijd de slechtste, right? Succes!